tag:blogger.com,1999:blog-68691649971607098692024-03-08T15:15:06.639+02:00ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ ... ?Πολλά πράγματα στην καθημερινότητα μας που αφορούν κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά κλπ. θέματα, χαρακτηρίζονται απο κάποιους ως άνευ ουσίας και δεν προβάλονται όσο θα έπρεπε απο τα ΜΜΕ.gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.comBlogger12125tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-2379308851681677292008-07-10T21:25:00.003+03:002008-07-10T21:28:55.505+03:00Στις φάμπρικες της Γερμανίας<div class="date"> Τα ρεπορτάζ που έχει κάνει τις τελευταίες δεκαετίες, υποδυόμενος ρόλους, συγκλόνισαν τη Γερμανία και δημιούργησαν ολόκληρη σχολή της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Αυτή τη φορά, δύο δεκαετίες και βάλε μετά το βιβλίο όπου περιέγραφε τις συνθήκες εργασίας των ξένων μεταναστών, ο Γκίντερ Βάλραφ ξαναφόρεσε την ποδιά του ανειδίκευτου εργάτη, για να δείξει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται στην αναπτυγμένη Γερμανία αυτοί που παράγουν τα φτηνά προϊόντα της αλυσίδας σούπερ μάρκετ Lidl.</div> <div class="anaptigma_p"> <p>Το ρεπορτάζ που δημοσίευσε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού της εφημερίδας «Die Zeit» κράτησε ένα μήνα στο εργοστάσιο μιας εταιρίας που αποτελεί αποκλειστικό προμηθευτή των Lidl με φραντζολάκια. Η εταιρία Βαϊντσχάιμερ, σε μια κωμόπολη στη Ρηνανία-Παλατινάτο, δουλεύει επί 24 ώρες το 24ωρο, συσκευάζοντας σε σακουλάκια 10 μικρά ψωμάκια, που μπορούν να αγοράσουν οι πελάτες του σούπερ μάρκετ για ένα ευρώ και 5 λεπτά.</p> <p>Ο Βάλραφ, που έχει πια πατήσει τα 65, χρειάστηκε να επιστρατεύσει την τέχνη του στη μεταμφίεση, φορώντας μαύρη περούκα και αφήνοντας μουστάκι, με στόχο να πείσει τους εργοδότες του ότι είναι 50άρης. Χρησιμοποίησε και όλα τα τρικ που ήξερε από το παρελθόν για να «πάρει τη δουλειά». Μια δουλειά που αμείβεται με 7,66 ευρώ την ώρα μικτά, κάτω δηλαδή από το επίσημο κατώτατο ωρομίσθιο της Γερμανίας, που είναι 9,61 ευρώ. Υπερωρίες δεν υπάρχουν, Σαββατοκύριακα ή αργίες δεν πληρώνονται έξτρα, όποιος αρρωστήσει δεν πληρώνεται. Συνήθως μάλιστα χάνει τη «βάρδια» για πάντα.</p> <p>Ο δημοσιογράφος περιγράφει τις εμπειρίες του, όταν οι στραβωμένες από τη χρήση λαμαρίνες κολλούν πάνω στους ιμάντες και οι εργάτες προσπαθούν να πιάσουν αυτές και τα ψωμάκια που ίπτανται στον αέρα, καίγοντας τα χέρια τους. Μιλάει για την τρομοκρατία της εργοδοσίας, που απολύει όποιον τολμά να αναφερθεί σε συνδικαλιστικά δικαιώματα.</p> <p>«Την πρώτη ημέρα η υπεύθυνη μου έδωσε ένα παντελόνι εργασίας και ένα κοντομάνικο μπλουζάκι. Τη ρώτησα πώς δεν θα παγώνω το χειμώνα. “Αν κρυώνετε, θα πρέπει να δουλεύετε πιο γρήγορα”, ήταν η απάντησή της». Ο δημοσιογράφος περιγράφει πως η πίεση για φτηνά προϊόντα μεταφέρεται από τα σούπερ μάρκετ στους προμηθευτές, καθιστώντας ουσιαστικά «υποχρεωτική» την κακοπληρωμένη εργασία κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Οταν ρώτησε έναν υπεύθυνο γιατί δεν αγοράζουν καινούργιες λαμαρίνες, αυτός του απάντησε αφοπλιστικά: «Εσείς είστε φθηνότεροι».<br />Μιλάει για το πώς υποχρεώθηκε με το ίδιο κοντομάνικο μπλουζάκι να πετάει τα χαλασμένα ψωμάκια στους κάδους που υπήρχαν έξω από το εργοστάσιο. Ή για το πώς, χωρίς προστασία, έσκιζε σε ένα στενό δωμάτιο τα ελαττωματικά σακουλάκια, που περιείχαν διοξείδιο του άνθρακα φτάνοντας σε σημείο λιποθυμίας.</p> <p>«Αντεξα ένα μήνα στην κόλαση με τα φραντζολάκια. Εχασα πέντε κιλά. Τις επόμενες ημέρες αισθανόμουν μόνο χαρά που είχα τελειώσει με αυτήν την ιστορία. Μετά άρχισα να αισθάνομαι τύψεις απέναντι στους συναδέλφους που είχα αφήσει πίσω μου. Στα μάτια μου έχω διαρκώς την εικόνα του νεοφερμένου εργάτη που μπαίνει μέσα στο εργοστάσιο. Μόνος, απελπισμένος, ουρλιάζει μόλις κάψει τα χέρια του. Δεν έχει ιδέα τι να κάνει, κανείς δεν θα τον βοηθήσει, ούτε οι συνάδελφοί του».</p> <p>Ο έλεγχος του 70% της ευρωπαϊκής αγοράς από πέντε μεγάλες αλυσίδες ενισχύει τέτοια φαινόμενα, επισημαίνει ο Βάλραφ. Μοναδική λύση, κατά τη γνώμη του, είναι να κατανοήσουν οι καταναλωτές τη δύναμή τους και να τη χρησιμοποιήσουν, γυρνώντας την πλάτη σε εκείνους που παράγουν κάτω από τέτοιες συνθήκες. Το ερώτημα είναι βέβαια πώς μπορούν να το μάθουν οι καταναλωτές... Δεν υπάρχουν και τόσοι πολλοί Βάλραφ στη σύγχρονη δημοσιογραφία.</p></div> <a href="http://www.e-tipos.com/interactivity/mail?author=161"><b>ΑΡΓΥΡΟΣ ΚΩΣΤΑΣ</b></a> <br /><b>Ελεύθερος Τύπος</b>gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-44461055921026175622008-05-12T23:26:00.003+03:002008-05-12T23:44:31.373+03:00ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ «ΛΕΥΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ»<div style="text-align: center;"><center><b><span style="font-family:Georgia;"><span style="color: rgb(255, 255, 255);"><span style="font-size:78%;"><span style="color: rgb(0, 0, 0);">Η λεηλασία ενός όμορφου κόσμου.</span><br /></span></span></span></b></center></div> <center></center> <center><b><span style="font-family:Georgia;"> </span></b> </center> <div style="text-align: center;"><center><img src="http://www.rassias.gr/INDIAN.jpg" height="495" width="350" /></center></div> <center><br /><div style="text-align: left;">..αποσπάσματα απο κείμενο του Β.Ρασσιά στο περιοδικό "Ανοιχτή πόλη" το 1991.<br /><br /></div>"<b><span style="font-family:Georgia;">Πεντακόσια χρόνια πριν, το ρυπαρό τσούρμο του τυχοδιώκτη Χριστόφορο Κολόμπο, πατούσε για πρώτη φορά το πόδι του σε εκείνη την απέραντη χώρα που αποκλήθηκε, από τον πολιτισμό του οποίου αποτελούσαν την εμπροσθοφυλακή, «Νέος Κόσμος». Ο ρημαγμένος από τα προϊόντα του και τα παιδιά του «δυτικός» χριστιανικός πολιτισμός κατάφερνε για πρώτη φορά στην -υπερχιλιόχρονη τότε- Ιστορία του, να πραγματοποιήσει τ’ όνειρό του εκείνο που μάταια πέντε αιώνες αργότερα θα επιχειρήσει να ανανεώσει στοχεύοντας αυτή τη φορά προς το αχανές διάστημα: να εξάγει την παραφροσύνη του, τη βία, την πλιατσικομανία του, το δουλεμπόριό του, την εξουσιομανία του, τη θεοκρατία και δεισιδαιμονία του, καθώς κι εκείνη την έμφυτη και χαρακτηριστική τάση του για οικοκτονία και γενοκτονίες προς ένα νεοανακαλυφθέν παρθένο «πέρα εκεί». Την πρώτη φορά πέτυχε ολοκληρωτικά. Την δεύτερη εισέπραξε μόνο ηχηρά χαστούκια. </span></b> </center> <p><b><span style="font-family:Georgia;">Εκείνη την «πρώτη φορά» λοιπόν, την… παρθενική όψη του σκηνικού διατάρασσε η παρουσία των ιθαγενών λαών, που με αξιόλογους τρόπους κοινωνικής οργάνωσης και κουλτούρες κατά πολύ ευγενέστερες των «ευρωχριστιανικών», είχανε κάνει το έγκλημα να κατοικήσουνε από τα πανάρχαια χρόνια σε εκείνα τα νέα χωράφια και οικόπεδα των «δυτικών» αρχόντων και ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής. Μία ανείπωτη σφαγή και γενοκτονία ακολούθησε τις αρχικές υποτίθεται «καλόκαρδες» χειραψίες των συφιλιδικών «εξερευνητών» με τους άπειρης ομορφιάς φυσικούς κατοίκους της «Νέας Γής», που κι αυτές ωστόσο τους είχαν θερίσει, καθώς τα παρθένα από ιούς κορμιά τους βομβαρδίστηκαν μονομιάς από τις αμέτρητες αρρώστιες που κουβαλούσαν πάνω τους οι «πολιτισμένοι» που χαν έρθει από τ’ ανατολικά."...... </span></b><br /></p><p><b><span style="font-family:Georgia;">..."Χρειάστηκε μία, προ πενταετίας πολύ σύντομη επαφή του γράφοντος με Ινδιάνους «medicine men» για να πέσουνε όλοι οι πολιτιστικοί φερετζέδες του χριστιανοδυτικού πολιτισμού και να ανοίξουνε διά παντός τα μάτια του νού του. Υπήρξε από εκεί και πέρα κυριολεκτικά απέραντη η συντριβή μου κάθε φορά που κοιτάζοντας το χρώμα του πετσιού μου συνειδητοποιούσα πως ήταν το ίδιο με το πετσί του κτηνώδους, δεισιδαίμονα, άρπαγα και βλάκα, χριστιανού βαρβάρου που εκείνοι γεμάτοι στωϊκότητα εξακολουθούσαν ν’ αποκαλούν κατ’ ευφημισμό «Λευκό Άνθρωπο». </span></b> </p><p><b><span style="font-family:Georgia;">Οι άνθρωποι αυτοί, καθώς και τα εκατομμύρια των προγόνων τους που εξόντωσε η κερδομανία και ο πολιτισμικός μας ιμπεριαλισμός, είναι και ήταν ένα είδος ανθρώπου που για πάρα πολλά πράγματα πρέπει να τους θαυμάζουμε εμείς οι «Λευκοί Άνθρωποι», «με όλο που προβληματίζουν όταν πρόκειται να χαρακτηρισθούν πολιτιστικά» . Να γιατί αν κι αντιπροσώπευσαν ένα σωρό διαφορετικούς τοπικούς πολιτισμούς, με κοινωνίες δίχως κράτη αλλά και με υπεροργανωμένες διοικητικά αυτοκρατορίες, ωστόσο όλοι τους αποδείχτηκαν κατά πολύ ανώτεροι από τον «πολιτισμό» που ο Κολόμπο και οι επίγονοί του αντιπροσώπευαν. Και για αυτό άλλωστε αφανίστηκαν. Το έργο είχε άλλωστε ξαναπαιχτεί κατά τον εκχριστιανισμό των Ευρωπαϊκών εθνών. </span></b> </p><b><span style="font-family:Georgia;">Οι Ινδιάνοι συντρίφτηκαν με όλη τη δύναμη του πολεμικού και «πολιτισμικού» οπλοστασίου του ευρωπαϊκού και -στη συνέχεια- αμερικανικού Καπιταλισμού, γιατί υπήρξανε ένας από τους τρομαχτικά ελάχιστους λαούς του πλανήτη που δεν έκαναν αποδεκτό ούτε το παραμικρό κομμάτι του «κόσμου» μας. Δεν καταλάβανε ποτέ τους πώς είναι δυνατό να περιφράσσει κάποιος τη γή και να την κάνει «ιδιοκτησία του» (ή γιατί δεν έκανε το ίδιο με τον αέρα), πώς είναι δυνατό να θελήσει κάποιος να «δαμάσει» και να εκμεταλλευθεί την Φύση, πώς είναι δυνατό να σκοτώνεις αβέρτα κάτω από το λάβαρο ενός φιλόδοξα «αγαπησιάρη» θεού. Όπως και δεν καταλάβανε ποτέ τους ότι ο πολεμιστής απέναντί τους δεν είχε αυτή τη φορά μήτε μπέσα, μήτε ηθική, μήτε ενδοιασμούς να παίξει το παιγνίδι βρώμικα. Το μακελειό του Wooden Knee ήρθε να βγάλει από τη μέση τα υπολείμματα και μόνο μίας πριν από μόλις δύο αιώνες πολυάριθμης κι αδούλωτης φυλής. Οι «κοκκινόπετσοι» τιμωρήθηκαν αυστηρά από τον χριστιανό «Λευκό Άνθρωπο» γιατί έκαναν το έγκλημα ν’ αντιπροσωπεύουν έναν Άλλο Κόσμο και να επιμείνουν μάλιστα σ’ αυτό."...<br /></span></b><p><b><span style="font-family:Georgia;">..."Στο φιλοσοφικο-θρησκευτικό τέλος χώρο, οι ινδιάνικες κοινωνίες, όλες τους, είναι έμπρακτα οικολογικές. Στ’ αλήθεια, εκείνο που μου είπε στα 1986 ένας Λακότα «medicine man», με δικά του λόγια βέβαια, ήτανε πέρα για πέρα σωστό. Την Οικολογία, δεν την διαβάζεις στα βιβλία, δεν την διδάσκεσαι σε πανεπιστήμια και σε αστικά σχολεία, δεν τη γνωρίζεις από το προπαγανδιστικό υλικό κάποιων οικολογικών κομμάτων που επιθυμούνε την ψήφο σου. Την Οικολογία, τη στενή σου σύνδεση με τη Φύση και το Θείο, την κατανόηση και τον βαθύ σεβασμό προς το περιβάλλον που μέσα του κινείσαι, δεν τη διδάσκεσαι αλλά τη ζεις καθημερινά. Ως τρόπο ζωής αλλά και ηθική δομή και «θρησκευτική» αντίληψη. Και βάζω αυτό το «θρησκευτική»” μέσα σε εισαγωγικά, για τον απλό λόγο πως ο οικο-σπιριτουαλισμός των «εκτός αυτοκρατοριών» Ινδιάνων, δεν είναι θρησκεία με την έννοια που της δίνουνε οι μονοθεϊστές «δυτικοί»: «πρόκειται για ένα συνολικό όραμα ζωής. Η γνώση καταλαβαίνεται από όλους, χωρίς ειδικούς. Οι Ινδιάνοι λένε «ούτε γιατροί, ούτε παπάδες!». Ο σπιριτουαλισμός τους δεν είναι μία φυγή, όπως συμβαίνει με τις μονοθεϊστικές θρησκείες, αλλά τρόπος άμεσης επιβεβαίωσής τους ως ανθρώπινα όντα, σε μία φιλική σχέση με το περιβάλλον. Αυτός ο σπιριτουαλισμός, αποτελεί απαναπόσπαστο μέρος της ινδιάνικης κουλτούρας δια μέσου της Ιστορίας τους, της γλώσσας τους, του τρόπου ζωής τους».</span></b><br /></p><b><span style="font-family:Georgia;">Όλες οι πιο πάνω ιδιαιτερότητες των ινδιάνικών κοινωνιών, τους καταδίκασαν βέβαια σε αφανισμό από τον «πολιτισμό» του «Λευκού Ανθρώπου», που δεν ανέχεται αιρέσεις, διαφορετικότητες και τροχοπέδες στις προελάσεις του. Ο «Λευκός» χριστιανός καπιταλιστής άρχισε πολύ σύντομα να βλέπει τους Ινδιάνους σαν μία άχρηστη αναπνέουσα μάζα προς εξόντωση. Οι κακοί σκλάβοι πάντα τιμωρούνταν από αυτόν με ΘΑΝΑΤΟ. Η υπογραφή της θανατικής καταδίκης τους Ινδιάνικου λαού έγινε τα χρόνια εκείνα που όλοι οι Ινδιάνοι τους οποίους «οι νέοι αφέντες του νέου κόσμου» κατάφεραν ν’ αλυσοδέσουν, αυτοκτονούσαν μαζικά (!) την αμέσως επόμενη ημέρα μετά την υποδούλωσή τους. Ακατανόητη πράξη υπέρτατης δραπέτευσης από τα κάτεργα ενός αρρωστημένου κόσμου που ακόμα και τη δουλεία θεωρούσε «κομμάτι της τάξης του Θεού». Έτσι, με τη «ντόπια» σκλαβουριά τους να αυτοχειριάζεται, άνοιξε πολύ σύντομα ο γνωστός δρόμος για τους δουλέμπορους της μαύρης αφρικανικής σάρκας. Το «Λευκό» χριστιανικό καπιταλιστικό κτήνος δεν ήταν διατεθειμένο να φρενάρει πουθενά."...<br /></span></b><p><b><span style="font-family:Georgia;">..."Μην αισθάνεστε οίκτο για τους Ινδιάνους. Εξοντώθηκαν πολεμώντας απελπισμένα μεν, αλλά περήφανα όπως είχανε μάθει να ζούνε επί αιώνες. Η γενοκτονία, οι εκτοπισμοί, οι υποχρεωτικές στειρώσεις, οι απαγωγές των παιδιών τους, οι φυλακίσεις, η στέρηση των πολιτικών και αστικών τους δικαιωμάτων, τα λυντσαρίσματα, η ανεργία, ο αλκοολισμός, η εξαθλίωση, τα πυρηνικά απόβλητα, θα ολοκλήρωναν απλώς το «Μεγάλο Έργο» τού επίσης «μεγάλου» «Λευκού Ανθρώπου»… </span></b> </p><p><b><span style="font-family:Georgia;">Μην αισθάνεστε οίκτο για του Ινδιάνους. Ας φυλάξουμε τον οίκτο μας, <span style="font-size:85%;">για εμάς." </span> </span></b> </p><b><span style="font-family:Georgia;">Βλ. Ρασσιάς, 1991.<br /><br /></span></b>gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-7308684755613541592008-05-04T08:15:00.002+03:002008-05-04T08:18:43.336+03:00Οι εξεγέρσεις των πεινασμένωνΗδη, σε περισσότερες από τριάντα επτά χώρες, η διατροφική ανασφάλεια έχει προκαλέσει εξεγέρσεις. Είναι οι φτωχότεροι των αστικών κέντρων που ξεσηκώνονται, όχι ακόμα οι αγρότες και η μεσαία τάξη. Θα το κάνουν όμως, εάν η τιμή των διατροφικών προϊόντων συνεχίσει να αυξάνεται. Κανείς, άλλωστε, δεν πρόκειται να εμποδίσει κάτι τέτοιο, ενώ κατά παράδοξο τρόπο ποτέ άλλοτε η παραγωγή δεν ήταν τόσο άφθονη.<br /><br /><div id="sz12nc"> <table align="right" border="0" cellpadding="2" width="145"><tbody><tr><td><div class="inlineimg"><img src="http://www.enet.gr/online/dspphoto?id=219911" height="200" width="145" /></div></td></tr></tbody></table> Η ραγδαία άνοδος των τιμών δεν οφείλεται, λοιπόν, σε έλλειψη αλλά σε άλλους παράγοντες. Κι έτσι, σε βάθος χρόνου θα υπάρξουν νέες εξεγέρσεις. Οι οποίες θα μεταφραστούν σε νέες μεταναστεύσεις προς τις αναπτυγμένες χώρες του Βορρά. Γιατί το κόστος διατροφής αντιπροσωπεύει μέχρι και το 75% του οικογενειακού εισοδήματος στις φτωχές χώρες, ενώ στις πλούσιες μόνο το 15%.<br /><br />Για να προλάβουν τα επερχόμενα προβλήματα, κάποιες κυβερνήσεις πήραν ήδη μέτρα: το Καζακστάν σταμάτησε τις εξαγωγές σίτου, η Ινδονησία περιόρισε τις εξαγωγές ρυζιού, το ίδιο έκαναν η Αργεντινή, το Βιετνάμ και η Ρωσία για το σιτάρι, το ρύζι και τη σόγια, ενώ οι Φιλιππίνες κήρυξαν πόλεμο στους κερδοσκόπους.<br /><br />Οι τιμές, όμως, συνεχίζουν να σκαρφαλώνουν. Από τον περασμένο Μάρτιο, το γάλα αυξήθηκε κατά 80%, η σόγια 87%, το σιτάρι 130%. Η Παγκόσμια Τράπεζα, που φέρει μεγάλη ευθύνη στην υπόθεση, επιβεβαιώνει ότι οι αυξήσεις έσπρωξαν στην ένδεια περισσότερα από εκατό εκατομμύρια ανθρώπους. Και το Διεθνές Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης υπολογίζει ότι για κάθε αύξηση 1% στην τιμή των βασικών προϊόντων, 16 εκατομμύρια άνθρωποι βυθίζονται σε διατροφική ανασφάλεια. Αυτό σημαίνει ότι μέχρι το 2025, περισσότερο από 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι πιθανόν να μην έχουν πια να φάνε.<br /><br />Πού οφείλεται, λοιπόν, η έκρηξη; Σε τέσσερις, κυρίως αιτίες:<br /><br />1 Κατ' αρχάς, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου σε χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία άλλαξε τις διατροφικές συνήθειες. Η νέα μεσαία τάξη τρώει συχνότερα κοτόπουλο και χοιρινό, πρέπει λοιπόν να διπλασιαστεί ή και να τριπλασιαστεί η κτηνοτροφία. Τα ζώα αυτά, που τρέφονται με δημητριακά, καταναλώνουν πλέον το μεγαλύτερο μέρος της συγκομιδής.<br /><br />Οσο θ' αυξάνει ο πληθυσμός της γης αλλά και η αγοραστική δύναμη στις «αναδυόμενες» χώρες, η ανάγκη σε δημητριακά θα γίνεται πιεστικότερη. Οδεύουμε προς μία δομική αλλαγή, την οποία περιγράφει ο οικολόγος διανοητής Λέστερ Μπράουν: «Οταν οι Κινέζοι θα καταναλώνουν όσο κρέας και οι Αμερικανοί, τότε θα χρειάζονται το 50% της παγκόσμιας παραγωγής δημητριακών».<br /><br />2 Η δεύτερη αιτία είναι η παραγωγή βιοκαυσίμων. Η γη που αφιερώνεται σ' αυτές τις καλλιέργειες δεν παράγει πια τρόφιμα. Κι αυτό θα χειροτερεύει, γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση αποφάσισε ότι 10% των καυσίμων που θα καταναλώνονται το 2020 πρέπει να προέρχονται από βιοκαύσιμα. Ο αμερικανός πρόεδρος δήλωσε το ίδιο για το 2017, σε ποσοστό 15%. Χώρες όπως η Σενεγάλη και η Ινδονησία επέλεξαν να παράγουν πλέον βιοκαύσιμα και όχι τρόφιμα. Εν μέρει υπεύθυνο για την κατάσταση αυτή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διαβεβαιώνει ότι 20-50% της παγκόσμιας συγκομιδής καλαμποκιού προορίζεται ήδη για βιοκαύσιμα.<br /><br />3 Η τρίτη αιτία είναι ότι η τεράστια αύξηση της τιμής του πετρελαίου προκαλεί αυξήσεις στις μεταφορές, άρα και στα διατροφικά προϊόντα.<br /><br />4 Τέλος, υπάρχει και η κερδοσκοπία. Αφήνοντας την κρίση των «subprime», τα επενδυτικά κεφάλαια στοιχηματίζουν σήμερα στα αγροδιατροφικά προϊόντα. Αγοράζουν και αποθηκεύουν υπολογίζοντας στην αύξηση. Υπολογίζεται ότι περίπου 10% της αύξησης οφείλεται στους κερδοσκόπους, που δεν διστάζουν να πλουτίζουν ακόμα και προκαλώντας λιμό.<br /><br />Για να φρενάρουν τη χρηματοοικονομική κρίση, οι κεντρικές τράπεζες, οι κυβερνήσεις και τα μεγάλα θεσμικά ιδρύματα δεν δίστασαν να ξοδέψουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Οσον αφορά στην καταπολέμηση της διατροφικής κρίσης, όμως, μόνο δειλά βήματα γίνονται διεθνώς. Μπορεί το να σώσεις μια τράπεζα να είναι επιτακτική ανάγκη αλλά το να σώσεις εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές είναι λιγότερο επείγον.<br /><br />Καιρό πριν, οι πλουσιότερες χώρες δεσμεύτηκαν να αφιερώσουν 0,7% του ΑΕΠ τους για να βοηθήσουν τις φτωχότερες χώρες. Ελάχιστες είναι εκείνες που κράτησαν την υπόσχεσή τους. Και μάλιστα το σύνολο της βοήθειας μειώθηκε πέρσι κατά 8,4%. Οπως μειώθηκε και οι βοήθεια προς τη γεωργία των χωρών του Νότου κατά 50%, τα τελευταία είκοσι χρόνια. Γιατί λοιπόν προκαλούν εντύπωση οι εξεγέρσεις; Τι περιμένουμε για να θεσμοθετήσουμε, επιτέλους, ένα Διεθνές Ταμείο ενάντια στη φτώχεια;<br /><br />*Το άρθρο του ΙΓΝΑΣΙΟ ΡΑΜΟΝΕ είναι το πρώτο στο πλαίσιο της συνεργασίας του πρώην διευθυντή της «MONDE DIPLOMATIQUE» με την «Κ.Ε.» Μια φορά τον μήνα ο γνωστός δημοσιογράφος θα αρθρογραφεί για τα μεγάλα θέματα της διεθνούς επικαιρότητας.<br /></div> <br /> <br /> <div id="sz12b" align="right"><i>ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 04/05/2008</i></div>gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-64232565142210660802008-04-29T19:21:00.007+03:002008-04-29T23:14:00.993+03:00Αλυσίδες ή καδένες..Ανοίγω το laptop και ...πσστττ-μπόινγκ!!!.. ένα μπαλάκι ακαθόριστου σχήματος, όγκου και βάρους με βρήκε κατακούτελα. "Μμμμμ, σίγουρα είναι του φίλτατου "πνεύματος".."<br />"Οχι ρε Ροζ Μονόκερω μου, είναι απ' αυτά τα chain-mails, τι να κάνω??" αναρωτήθηκα ...<br />Φοβούμενος την πιθανή κατάρα του αόρατου πνεύματος αποφάσισα να το συμπληρώσω και αναγκαστικά να το δημοσιεύσω...<br /><br /><p><span style="" lang="EL">1.Όνομα<br />Πατρός ή μητρός?? Ψευδώνυμο ίσως??<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">2. Γενέθλια<br /><o:p></o:p>Ήμουν μηδέν ετών προς μίας ημέρας μωρό, αδύνατο να θυμηθώ ακριβώς..<br /></span></p><p><span style="" lang="EL">3. Ζώδιο</span><br />Μεγάλη Άρκτος .... ή κάτι μπερδεύω?? </p> <p><span style="" lang="EL">4.Χρώμα μαλλιών<br /><o:p></o:p>Αααα παιδιά δεν φοράω μάλλινα ούτε το χειμώνα, με ενοχλούν στο λαιμό!<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">5. Χρώμα οφθαλμών<br /><o:p></o:p>Οφθαλμών αντί οφθαλμών.... αυτό είναι?<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ;<br /><o:p></o:p>Το τι κάνουμε στο κρεβάτι μας δεν τα λέμε στα internet...<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">7. Είδος μουσικής που ακούς<br /><o:p></o:p>Kυρίως torrents<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">8. Χαρακτήρας </span>DISNEY<span style="" lang="EL">/</span>WB<span style="" lang="EL"><br /><o:p></o:p>O Γκαρής, από τον Γουίνι<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">9. Ποιος φίλος σου μένει πιο μακριά;<br /><o:p></o:p>Πάντως όχι αυτός που μένει πιο κοντά, ο άλλος...<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις:<br /><o:p></o:p>Ξύπνησα ή ονειρεύομαι ότι ξύπνησα?<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι:<br /><o:p></o:p>Εμένα!! Δεν ξεκολλάω από πάνω μου με τίποτα!<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">12. Τι έχεις στον τοίχο σου?<br /><o:p></o:p>Στον τοίχο μου? πίσω μου? μισό λεπτό να δω...ΑΑΑΑΑ ένα ελάφι!!!!<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">13. Τι έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου?<br /><o:p></o:p>Μετά απ'αυτό που έπαθα με τον τοίχο σιγά μη σκύψω να δω!!<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες?<br /><o:p></o:p>Ελα ρε ...δεν έχετε δει θρίλερ?? Θα πηγαινα μόνος μου στο υπόγειο με σβηστά φώτα για να δω. Μετά θα έβγαινα και στο δάσος απέναντι απο το σπίτι ... μόνος ....στο σκοτάδι....<br /></span></p><p><span style="" lang="EL">15. Αγαπημένος αριθμός:<br /><strong><span style="font-weight: normal;">π<br /></span></strong></span></p> <p><span style="" lang="EL">16. Αγαπημένο όνομα:<br />Μ'αρέσει το Φάνη-Πάλη ( Είναι Φάνη-Πάλη ή Φάνη-Πάλι? Οπως το αρκουδάκι Πάντα... ήταν αρκουδάκι πάντα?? χμμμμ..)<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">17. Τα χόμπι σου:</span><br />Να συμπληρώνω ερωτηματολόγια, δεν το κατάλαβες τόση ώρα??<br /><span style="" lang="EL"><strong><span style="font-weight: normal;"></span></strong><b style=""><o:p></o:p></b><br />18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα?</span><br />Μπορεί και να είμαι κάπου αλλού και εγώ να είμαι απλά ένα είδωλο του "αλλού" εαυτού μου. Για μισό λεπτό.... άρα ο "άλλος" γράφει με το αριστερό....αχαα!!!<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">19. Μια ευχή για το μέλλον:</span><br />Ποιο μέλλον ?? ετσι όπως πάμε η Γη θα μας τιμωρήσει!! (σοβάρεψα εεεε..) </p><p><span style="" lang="EL">20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες;</span><br />... 900 χρόνια πίσω! Να ψάξω για το Ιερό Δισκοπότηρο. Να συναντήσω τους Ιππότες της...Στρογγυλής Τραπέζης, να χρειαστεί να αντιμετωπίσω τον Μαύρο Ιππότη, να συναντήσω τους βωμολόχους Γάλλους και τους Ιππότες που λένε όλο «ναι»...ουάου!!<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου:</span><br />Ενα τσιγάρο!!.... Οχι ρε συ ..το έκοψα!!! εεεεε.....ένα κεράκι!<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">22. Αγαπημένο λουλούδι:</span><br />το λουλούδι του μπακτσέ..<br /><span style="" lang="EL"><strong><span style="font-weight: normal;"><a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/af/VFT_ne1.JPG/240px-VFT_ne1.JPG"><span style=""></span></a><o:p></o:p></span></strong></span></p> <p><span style="" lang="EL">23. Αγαπημένη σειρά:<br /><strong><span style="font-weight: normal;">Είμαι μεταξύ δύο σειρών....μμμμ.... ΙΚΑ ή εφορία??? και οι δύο είναι τρομερές!! μπα, θα διαλέξω Καρφούρ 10' πριν το κλείσιμο!! </span></strong><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">24. Αγαπημένη ταινία:</span><br />Μονωτικη. Κυρίως κόκκινη!<br /><span style="" lang="EL"></span><i style=""><span style="" lang="EN-GB"><a href="http://tbn0.google.com/images?q=tbn:ZJAjRV8MDTYU7M:http://www.ksu.edu/parasitology/546tutorials/PLATYFIG20.JPG"><span style=""></span></a></span></i><span style="" lang="EL"> <o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">25. Αγαπημένο τραγούδι:</span><br />Των τζιτζικιών. Υπάρχει σχέση αγάπης και μίσους! (στην πόλη όλοι το αναπολούμε και το Καλοκαίρι μας τη σπάει!!)<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">26. </span>A<span style="" lang="EL">γαπημένο βιβλίο:</span><br />Η Βίβλος. (γιατί ρε??? στα καλλιστεία όλες αυτό λένε! όπα, πρέπει να το έχουμε διαβάσει??)<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">27. Αγαπημένο ζώο:</span><br />Ο βραδύπους !! απίστευτος!! Τον βλέπεις και σε πιάνει άγχος... "άντε βρε παιδί μου, θα σε φάνε!!". Δίνει στα ντοκιμαντέρ μια διάσταση θρίλερ!<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">28. Αγαπημένο ρούχο:</span><br />Μαγιό. Κυρίως μονοκίνι.<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:</span><br />Η μισή Ελλάδα ! στενάξαν τα reality, καλά δεν βλέπετε?? </p><p><span style="" lang="EL">30. Αγαπημένο χρώμα:</span></p><p>Καλά, πλάκα με κάνεις?? η οθόνη μου έχει, λέει, 16-εκατομμύρια χρώματα... άει διάλεξε εσυ ένα χρώμα!!<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">31. Αγαπημένο φαγητό:<br /><o:p></o:p>Οχι άλλο κάρβουνο!! Για φαγητό ξαναρώτα με 15 μέρες μετά το Πάσχα. Για τώρα έκλεισα!<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">32. Με ποιον χαρακτήρα από </span>cartoon<span style="" lang="EL"> (</span>Disney<span style="" lang="EL">, </span>WB<span style="" lang="EL">, </span>comics<span style="" lang="EL">) ταυτίζεσαι?<br /><o:p></o:p>Θα ταυτιζόμουν με τον Ζορό, αν αντί για "Ζ" χάραζε, "Με λένε Ζορο, έχω και άλογο, πάμε μια βόλτα?"<br /></span></p><p><span style="" lang="EL">33. Κακή συνήθεια:</span><br />Να συμπληρώνω ερωτηματολόγια! δεν το κατάλαβες?<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει:<br /><o:p></o:p>Μ'αρέσω ολοσχερώς και εντελώς... τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε μένα!! δεν θα ήθελα να αδικήσω τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά μου!! ειμαι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς..<br /></span></p> <p><span style="" lang="EL">35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει:<br /><o:p></o:p>Δεν συνηθίζω να αναφέρομαι ατομικά σε κάποιο χαρακτηριστικό. Όταν η προσωπικότητα πάει καλά δεν αλλάζουμε την σύνθεση. Είμαστε μέσα στους στόχους μας!!<br /></span></p><p><span style="" lang="EL">36. Συνηθισμένη ατάκα:</span><br />Aν ο Θεός ήταν Δημοκράτης δεν θα έδινε δέκα εντολές, θα έδινε δέκα προτάσεις προς συζήτηση. <br /></p><p><span style="" lang="EL">37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις:</span><br />Να μην δουλεύω.<br /><span style="" lang="EL"><strong><span style="font-weight: normal;"></span></strong><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">38. Μεγαλύτερος φόβος:</span><br />Μάγκες, αν υπάρχει Θεός την κάτσαμε!!!<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <p><span style="" lang="EL">39. Η καλύτερη </span>pizza<span style="" lang="EL">: </span><br />Με διαφορά η www.pizza.com!!<br />"Τελικά κέρδισε 2,6 εκατομμύρια δολάρια πουλώντας τη διαδικτυακή διεύθυνση pizza.com, η οποία του κόστιζε μόνο 20 δολάρια ανά έτος από το 1994 που την αγόρασε."<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <span style="" lang="EL">40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι:<br />Οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου!! απλά δεν το ξέρουν ακόμα... είναι σε διαπραγματεύσεις. Τα κατσικάκια το έμαθαν τώρα κοντά...<br /><br />Ουφ, τέλειωσα!!<br />Πετάω το μπαλάκι στην τύχη και...<br /></span>gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-33859118697753914952008-04-22T01:24:00.003+03:002008-04-22T13:15:30.179+03:00Υπατία<div class="desc">Δημήτρης Βαρβαρήγος : Μέσα στη νύχτα όπου η σιωπή έχει φωνή εγώ καταφέρνω να βρίσκω εκείνη τη γαλήνη που χρειάζεται …</div><br /> <span class="m3">Αποσπάσματα απο συνέντευξη που πήρε ο Μπάμπης Δερμιτζάκης από τον Δημήτρη Βαρβαρήγο.</span><br /><br /><br /><br /><br /><i><b>"- Δημήτρη, το βιβλίο σου με θέμα την Υπατία, είχε μεγάλη απήχηση. Πριν μας πεις τι ήταν αυτό που σε παρώθησε να γράψεις αυτό το βιβλίο, πες μας δυο λόγια γι' αυτήν, για τους αναγνώστες που αγνοούν την τραγική ιστορία της. Κι εγώ συμπτωματικά έμαθα γι' αυτήν, πριν χρόνια, όταν μια φίλη μου άνοιξε εκδοτικό οίκο με αυτό το όνομα.</b></i><br /><br /><i>Δυστυχώς δεν είναι διαδεδομένη η ιστορία και ο βίος αυτής της σημαντικής γυναίκας για ευνόητους λόγους… η θρησκεία. Λοιπόν η Υπατία υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες γυναικείες μορφές που έζησε τον 4ο - 5ο αιώνα μ.Χ. και δίδασκε όπου μπορούσε, στο πανεπιστήμιο, στη βιβλιοθήκη, στους δρόμους, μαθηματικά, αστρονομία και πλατωνική φιλοσοφία. Εποχή σκοταδισμού και θρησκευτικού φανατισμού όπου οι επιστήμες θεωρούνταν μαγγανείες. Φαντάσου λοιπόν εκείνη την περίοδο μια γυναίκα να προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό τον ελληνικό ιδεαλισμό με το αστείρευτο πνεύμα του. Της έλαχε να είναι η τελευταία εκπρόσωπος του φθίνοντος ελληνικού πολιτισμού. Η εκκλησία αναλαμβάνει να παίξει σημαντικό ρόλο στη πολιτική της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Εποχή έξαρσης και άγριου θρησκευτικού φανατισμού. Ομάδες κρούσης ορμητικών χριστιανών ξεκινούν καταστροφές παγανιστικών ναών, διωγμούς εθνικών και εβραίων. Το όραμα του Κύριλλου για μια συμπαγή θρησκεία βρίσκει εμπόδιο και στην Υπατία. Την κατηγορεί ως ειδωλολάτρισσα και την κατάλληλη χρονική στιγμή οι παραβολάνοι την σύρουν μέσα στην εκκλησία και τη διαμελίζουν με αχιβάδες. Οι αχιβάδες ήσαν θαλασσινά όστρακα λειασμένα και κοφτερά σαν ξυράφια. Τα χρησιμοποιούσαν συνήθως στα βυρσοδεψία αλλά και ο λαός για πολλές άλλες χρήσεις.<br /> Μετά το θάνατο της Υπατίας ακολούθησε η φυγή πολλών λογίων και η αρχή του τέλους της Αλεξάνδρειας ως σημαντικού κέντρου μάθησης.<br />Είναι βλέπεις η μοίρα των πρωτοπόρων, των μεγάλων φυσιογνωμιών να μην τους αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι τη στιγμή που ζουν γιατί δεν έχουν φτάσει στο βαθμό της δικής τους εξέλιξης.<br />Προσωπικά αισθάνομαι πολύ περήφανος καθώς κατέχω την πρωτιά ως έλληνας συγγραφέας που αναφέρθηκε με τρόπο αναλυτικό για την Υπατία."</i><br /><br /><br />"<i><b>- Εδώ θα σου κάνω μια παρατήρηση σαν βιβλιοκριτικός. Ενώ αναφέρεσαι σύντομα στα ιστορικά πρόσωπα σε επίμετρο στο βιβλίο σου, δεν γράφεις τίποτα για τους παραβολάνους. Βέβαια από τα συμφραζόμενα καταλαβαίνει κανείς τι ήσαν. Μήπως όμως θα μπορούσες να μας πεις τώρα δυο λόγια γι' αυτούς;</b></i><br /><br /><i>Συμβαίνει μέσα σε πεντακόσιες σελίδες να ξεφύγουν μερικές λεπτομέρειες, ευτυχώς μικρές, άλλωστε το βιβλίο είναι μυθιστορία και δεν ήθελα να βάλω παραπομπές κι επεξηγήσεις που θα διαφοροποιούσαν τη δομή του. Όμως στις “σημειώσεις του συγγραφέα” σελίδα 519 το έχω καταγραμμένο. Λοιπόν οι δολοφόνοι της Υπατίας ήταν οι παραβολάνοι, φανατικοί οπαδοί της εκκλησίας και ομάδα κρούσης του Κύριλλου. Πεντακόσιοι περίπου μοναχοί φερμένοι από μονές κι από ειρκτές της Νιτρίας, όπου με υποκινητή τον κλήρο, ασκούσαν επιθετική στάση, κατέστρεφαν αρχαιοελληνικούς ναούς, εκφόβιζαν κι αντιμάχονταν όσους θεωρούσαν αντιθέτους. Έτσι και με την εθνική Υπατία που τη θεώρησαν παγανίστρια λόγω των μαθηματικών κι αστρονομίας και τροχοπέδη στην ανάπτυξη του χριστιανισμού, την έσυραν μέσα στο καισάριο, στη χριστιανική εκκλησία και τη διαμέλισαν με αχιβάδες.</i><br /><br /><br /><i><b>- Διαβάζοντας το μυθιστόρημά σου συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι ο χριστιανικός φονταμενταλισμός ήταν τρισχειρότερος από τον μουσουλμανικό. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι ο πρώτος ανήκει στην ιστορία ενώ ο δεύτερος είναι εφιαλτικά παρών. Γράφοντας το βιβλίο σκεφτόσουν καθόλου την αναλογία; </b></i><br /><br /><i>Η προσπάθεια μου να ξαναζωντανέψω εκείνη τη σκοτεινή εποχή μ' έκανε να κοιτάξω κατάματα την ιστορία και περισσότερο αντικειμενικά απ' όσο εν πολλοίς συμβαίνει να είναι καταγραμμένη. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο βρισκόμουν αντιμέτωπος σχεδόν με το σύνολο των ιδεών και απόψεων μου περί θρησκευτικών θεωριών και πεποιθήσεων. Και κάθε μέρα μου έρχονταν στο μυαλό τα λόγια του Πλάτωνα που είπε: “Δώσε στο παιδί να πιστέψει ένα θεό για να χάσει την αθωότητα του”.<br />Οι θρησκείες είναι σε ανθρώπινα χέρια και ανάλογα με τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω τους ασκούν εξουσία μέσα από αυτήν. Ο δογματισμός σε κάθε του έκφραση είναι αρνητικό στοιχείο ανεξάρτητα αν λέγεται χριστιανισμός ή μουσουλμανισμός. Μεγάλη συζήτηση, πώς να μιλήσεις για πράγματα που μπορούν να περιοριστούν με τη λογική μέσω της γνώσης κι όχι ακουμπισμένα τυφλά σε μία θρησκεία. Απλά λυπάμαι όσους πιστεύουν με δογματικό τρόπο και στο όνομα του θεού τους είναι ικανοί να σκοτώσουν τον συνάνθρωπό τους. Μακριά από μένα."</i><br /><i></i><br /><br /><br /><br /> Μπάμπης Δερμιτζάκης<br /> για το lexima.grgttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-76822752216917228082008-04-11T00:57:00.002+03:002008-04-11T01:06:55.079+03:00ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗΝ ΠΓΔM<span style=";font-family:Verdana;font-size:85%;" ><span style="background-color: rgb(255, 255, 0);"><b>Μια χρυσοφόρα Συμφωνία</b></span><br /><br />Η καραμέλα που ακούγεται ακόμα και από επίσημα χείλη είναι ότι από την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας οι σχέσεις Ελλάδας και ΠΓΔΜ έχουν παγώσει. Ισχύει το ακριβώς αντίθετο: Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εξωτερικών, αυτά τα δώδεκα χρόνια αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα οι σχέσεις των δύο χωρών:<br /><br />Από τις δεκαεπτά μεγαλύτερες ξένες επενδύσεις σε ΠΓΔΜ, οι επτά είναι ελληνικές. Βάσει του μετοχικού κεφαλαίου, οι ελληνικές επενδύσεις στην ΠΓΔΜ ανήλθαν την περίοδο 2000-2006 σε 262,4 εκατ. δολ., ή, αν υπολογισθεί το σύνολο των ετησίων ροών επενδύσεων, κατέλαβαν τη δεύτερη θέση μεταξύ των ξένων επενδύσεων.<br /><br />Ο υπολογισμός της ροής ξένων επενδύσεων βάσει μετοχικού κεφαλαίου δεν αφορά το πραγματικό επενδεδυμένο κεφάλαιο των επιχειρήσεων, το οποίο εμφανίζεται μόνο στα στοιχεία του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών της Κεντρικής Τράπεζας της ΠΓΔΜ.<br /><br />Δεδομένου ότι μεγάλο μέρος των ελληνικών κεφαλαίων έχει εισρεύσει στην ΠΓΔΜ μέσω εταιρειών ελληνικών συμφερόντων, που έχουν την έδρα τους και σε άλλες χώρες (Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Κύπρος, Ιρλανδία), και λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιωτικοποιήσεις και εξαγορές (ΕΛΛ.ΠΕ.-ΟΚΤΑ, ETE-Stopanska Bank, OTE-Cosmofon, TITAN-UJSE, 3E-Pivara, Alpha Bank, Kyriakidis, Elbisco-Zitolux), το μέγεθος των ελληνικών επενδύσεων, σύμφωνα με το επενδεδυμένο κεφάλαιο, είναι ανώτερο του επισήμως εγγεγραμμένου και ανέρχεται σε 950 εκατ. ευρώ, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση και απασχολώντας πάνω από 20.000 άτομα, ενώ οι σαράντα μεγαλύτερες εταιρείες ελληνικών συμφερόντων στην ΠΓΔΜ διαθέτουν επενδεδυμένο κεφάλαιο 830 εκατ. ευρώ.<br /><br />Στο σύνολο της αξίας των ελληνικών επενδύσεων, το 25% καταλαμβάνουν οι επενδύσεις στον τομέα πετρελαίου, το 17% σε τηλεπικοινωνίες, το 28% σε Τράπεζες, το 10% σε κλάδο τροφίμων, 15% σε βιομηχανία και το 5% σε λοιπούς τομείς. Ακόμα και στο ένα από τα τρία ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια της ΠΓΔΜ (Alpha) υπάρχει συμμετοχή ελληνικού κεφαλαίου.<br /><br />Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδος (ΕΣΥΕ), το 2005 οι ελληνικές εξαγωγές προς την ΠΓΔΜ αυξήθηκαν κατά 6,72%, σε σχέση με το 2004 (από 382,1 εκατ. δολ. σε 407,9 εκατ.), ενώ οι ελληνικές εισαγωγές από ΠΓΔΜ αυξήθηκαν κατά 63,49% (από 150,4 εκατ. δολ. σε 245,9 εκατ.). Το 2005, ο όγκος εμπορίου αυξήθηκε κατά 22,17% (από 532,5 εκατ. δολ. σε 653,8 εκατ.) και το εμπορικό ισοζύγιο διατηρήθηκε θετικό για την Ελλάδα (162 εκατ. δολ.) παρά τη μείωσή του κατά 30,08% σε σχέση με το 2004 (231,7 εκατ.). Η ραγδαία αύξηση των ελληνικών εισαγωγών από ΠΓΔΜ οφείλεται στο γεγονός ότι οι ελληνικές εταιρείες οι οποίες έχουν εγκατασταθεί στην ΠΓΔΜ εισάγουν πρώτες ύλες από την Ελλάδα και επανεξάγουν το προϊόν τους στην Ελλάδα (παθητική τελειοποίηση, κοινώς «φασόν»).<br /><br />Περιττό να πούμε ότι ένα είναι το όνομα των γειτόνων μας για όλες αυτές τις επιχειρήσεις (ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για θυγατρικές ελληνικών κρατικών εταιρειών είτε για ιδιωτικές επενδύσεις): «Δημοκρατία της Μακεδονίας».<br /><br />Αυτό το «ελληνικό θαύμα» στην ΠΓΔΜ δεν έγινε τυχαία. Μετά την άρση του εμπάργκο και την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας ανέλαβαν πρωτοβουλία στελέχη του επιχειρηματικού κόσμου που είχαν γνώση του χώρου της Γιουγκοσλαβίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το λόμπι των ξένων εισαγωγέων στην ΠΓΔΜ συντονίζεται κυρίως από τον οργανισμό International Council of Investors (ICI), που ιδρύθηκε το 2002 από 11 Ελληνες, με τη βοήθεια του Συνδέσμου Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος.<br /><br />Στο δ.σ. του ICI πλειοψηφούν οι Ελληνες, ενώ πρόεδρός του είναι ο Αριστείδης Βλάχος και τις ετήσιες συνελεύσεις του παρακολουθεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ.<br /><br />Εντυπωσιακή είναι και η ανάπτυξη του τουρισμού μεταξύ των δύο κρατών. Παρά την αβάσταχτα ακριβή βίζα (35 ευρώ), το 2006 επισκέφθηκαν την Ελλάδα 443.319 τουρίστες από την ΠΓΔΜ, που είναι η πρώτη χώρα, για την Ελλάδα, σε αριθμό έκδοσης βίζας, με 100.000 περίπου θεωρήσεις ετησίως.<br /><br /><span style="background-color: rgb(255, 255, 0);"><b>Ανέφελη συνεργασία;</b></span><br /><br />Από την άλλη μεριά, η ΠΓΔΜ έχει μονομερώς καταργήσει τη βίζα από χρόνια, διευκολύνοντας τους Ελληνες να επισκέπτονται τη χώρα τους ακόμα και για έναν καφέ. Μάλιστα, από τον Ιούνιο του 2007, έπειτα από διάβημα των τουριστικών πρακτόρων, η ΠΓΔΜ αποφάσισε να επιτρέπει την είσοδο με την επίδειξη απλά της ελληνικής ταυτότητας, ξεπερνώντας έτσι τις δυσκολίες που προκάλεσε η καθυστέρηση έκδοσης διαβατηρίων από την ΕΛ.ΑΣ.<br /><br />Την περίοδο 1997-2002, η Ελλάδα χορήγησε συνολικά ποσόν 53,27 εκατομμυρίων ευρώ, με τη μορφή αναπτυξιακής βοήθειας, στην ΠΓΔΜ και ειδικότερα στους τομείς υγείας, εκπαίδευσης, προστασίας του περιβάλλοντος, εμπορίου, δημόσιας διοίκησης και ανθρωπιστικής βοήθειας.<br /><br />Η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη θέση μεταξύ των κρατών που χορηγούν βοήθεια στην ΠΓΔΜ, μετά τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Το πενταετές Ελληνικό Σχέδιο για την Οικονομική Ανασυγκρότηση των Βαλκανίων (ΕΣΟΑΒ 2002-2006) προβλέπει τη χορήγηση 74, 84 εκατ. ευρώ στην ΠΓΔΜ. Ελλάδα και ΠΓΔΜ συνεργάζονται στο επιχειρησιακό πρόγραμμα διασυνοριακής συνεργασίας Interreg ΙΙΙ 2000-2006, μοιράζοντας συνολικούς πόρους 103 εκατ. ευρώ με στόχο «να μην αποτελούν τα εθνικά σύνορα εμπόδιο στην ισόρροπη ανάπτυξη και στην ενοποίηση του ευρωπαϊκού εδάφους».<br /><br />Η περιγραφή των οικονομικών σχέσεων των δύο χωρών δεν μπορεί, φυσικά, να καλύψει την πολιτική διαμάχη γύρω από το όνομα. Ομως, απ' την άλλη πλευρά, αν δεν λάβει κανείς υπόψη του αυτή την πραγματικότητα, δεν μπορεί να αντιληφθεί τις παλινωδίες των εκάστοτε κυβερνήσεων και των δύο χωρών που πίσω από τις εθνικιστικές εξάρσεις και τους λεονταρισμούς κρύβουν μια υπολογίσιμη και αναπτυσσόμενη συνεργασία.<br /><br />Για την ελληνική πλευρά, το πραγματικό πολιτικό δίλημμα δεν είναι αυτό που καταγράφεται στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν η Ελλάδα επιθυμεί την επιβίωση του νέου αυτού κρατικού μορφώματος ή επιδιώκει την αποσταθεροποίησή του. Υπογράφοντας την Ενδιάμεση Συμφωνία το 1995, η Ελλάδα όχι μόνο αποδέχτηκε (έστω και προσωρινά) μια σύνθετη ονομασία της γειτονικής χώρας (γιατί τι άλλο είναι το ΠΓΔ Μακεδονίας;), αλλά κυρίως εξέφρασε την πολιτική της βούληση για σταθεροποίηση του νέου κράτους, και ανέλαβε την ευθύνη της στήριξής του -οικονομικά, πολιτικά, ακόμα και στρατιωτικά- στη δύσκολη περίοδο που μεσολάβησε από τότε και ιδίως κατά την κρίση του 2001 που έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της διάλυσης.<br /><br />Δεν είναι, ασφαλώς, τυχαίο το γεγονός ότι οι ίδιοι που ξεσηκώνονται σήμερα για να ξανασώσουν την «ελληνική Μακεδονία που είναι ελληνική» είναι εκείνοι που θεώρησαν την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 ισοδύναμη με τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και την πολέμησαν εξαρχής. Ομως, η Συμφωνία του 1995 απέδειξε ότι η ΠΓΔΜ και η Ελλάδα μπορούν να συνυπάρξουν ως εταίροι στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, προς όφελος και των δύο.<br /><br />*Το δίλημμα, επομένως, της κυβέρνησης Καραμανλή είναι αν θα ακολουθήσει αυτή την πολιτική συνεργασίας (που θα σταθεροποιεί την ΠΓΔΜ) ή θα γίνει και η Ελλάδα παράγοντας κρίσης και αποσταθεροποίησης στην περιοχή. Η κρίση στις σχέσεις της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ δεν θα κακοκαρδίσει μόνο τους υπερατλαντικούς συμμάχους μας, αλλά θα βάλει σε δοκιμασία αυτή τη χώρα, με αποτέλεσμα να δοκιμαστεί η σταθερότητα σε όλη την περιοχή. Ποιος θα πάρει την ευθύνη για μια τέτοια εξέλιξη; Ο κ. Καρατζαφέρης και ο κ. Ψωμιάδης;<br /><br />*Ο αντίλογος είναι γνωστός. Χάρη στην κατευθυνόμενη μαζική ψύχωση της περασμένης δεκαετίας, έχουμε όλοι πειστεί ότι το συνταγματικό όνομα είναι απαράδεκτο για τρεις λόγους:<br /><br />α) Επειδή αποτελεί σφετερισμό της ελληνικής ιστορίας.<br /><br />β) Επειδή υποκρύπτει αλυτρωτικές βλέψεις.<br /><br />γ) Επειδή απειλεί τη χρήση των όρων «Μακεδονία» και «μακεδονικός» από το ελληνικό κράτος και τις ελληνικές επιχειρήσεις.<br /><br />*Κατά τη γνώμη μας οι δυο πρώτοι φόβοι είναι εντελώς αβάσιμοι. Και πιο συγκεκριμένα:<br /><br />α) Η ιστορία της Αρχαίας Μακεδονίας δεν κινδυνεύει να συσχετιστεί με κανένα άλλο κρατικό μόρφωμα πέραν της Αρχαίας Ελλάδας. Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός ιστορικός σ' όλο τον κόσμο που να συνδέει -όπως φοβάται ο κ. Ψωμιάδης- την ΠΓΔΜ με τον Μέγα Αλέξανδρο, όσα αεροδρόμια κι αν πάρουν το όνομά του. Απλώς συμβαίνει αυτό που παρατηρούμε και στις ακτές της Τουρκίας με την ιστορική παράδοση της Ιωνίας. Μάλιστα, είναι τόσο σαφής η σχέση της Ελλάδας με την ιστορία της Μακεδονίας, ώστε ακόμα και ο υπουργός Εξωτερικών της ΠΓΔΜ Μιλοσόσκι σε πρόσφατη συνέντευξή του δεν είχε δυσκολία να προτείνει στη χώρα μας να ονομάσει το ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας «Αρχαία Μακεδονία». Η δήλωση αυτή καταγγέλθηκε αμέσως ως προκλητική από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Ομως, αν την αντιμετώπιζε κάποιος με ψύχραιμο τρόπο, με στοιχειώδη πολιτική ευφυΐα, θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει ως το απόλυτο επιχείρημα για να στηρίξει τις επίσημες ελληνικές απόψεις για την ιστορία της περιοχής. Διότι από μόνη της αυτή η δήλωση αποκλείει κάθε διεκδίκηση του ιστορικού παρελθόντος της αρχαίας Μακεδονίας από την ΠΓΔΜ!<br /><br />β) Τα μεγέθη και η ιστορική δύναμη των δύο κρατών καθιστούν γελοία κάθε αναφορά περί αλυτρωτισμού.<br /><br />Απλώς, και από τις δυο πλευρές των συνόρων υπάρχουν οι επαγγελματίες πατριώτες που υποδαυλίζουν τον εθνικισμό και τον φαντασιακό επεκτατισμό. Και ενώ για την ΠΓΔΜ (ως νέο και ασταθές κράτος) μπορεί κανείς να θεωρήσει «παιδική ασθένεια» τις εθνικιστικές κορόνες, για την Ελλάδα της Ε.Ε. και της «τρισχιλιετούς ιστορίας» ποια δικαιολογία μπορεί να βρεθεί;<br /><br />Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, υπό τον γνωστό υμνητή της χούντας <a target="_blank" href="http://www.iospress.gr/ios2007/ios20070930.htm">Νικόλαο Μέρτζο</a>, συγκέντρωσε πρόσφατα σε τόμο σχετικά έντυπα ή δημοσιεύματα από την ΠΓΔΜ, αναδεικνύοντας τον αλυτρωτισμό των γειτόνων και προτείνοντας το πόνημα αυτό ως όχημα της εθνικής μας προπαγάνδας.<br /><br />Ε, λοιπόν, το ίδιο πρόσωπο, ο κ. Μέρτζος συντόνιζε την περασμένη Δευτέρα εκδήλωση υπερεθνικοφρόνων στη Θεσσαλονίκη για το ζήτημα των Σκοπίων, όπου ο μητροπολίτης Ανθιμος εκδήλωνε τη διάθεση να κατακτήσει τμήματα της ΠΓΔΜ: «Να πάρουμε πίσω τα κομμάτια που μας λείπουν», είπε καταχειροκροτούμενος ο φέρελπις διάδοχος του κ. Χριστόδουλου από τον άμβωνα του Δικτύου 21. Ποιος μίλησε για «αλυτρωτισμό»;<br /><br />*Στην πραγματικότητα, όσοι μιλούν στην Ελλάδα για αλυτρωτισμό των Σκοπίων έχουν στο μυαλό τους ένα εσωτερικό πρόβλημα της Ελλάδας. Οπως έχουμε αναλύσει σε πολλές ευκαιρίες, η χώρα μας, παραβιάζοντας κάθε σύγχρονη αρχή δικαίου, εξακολουθεί να διατηρεί το καθεστώς του εμφυλίου πολέμου για την κατηγορία των σλαβομακεδόνων <a target="_blank" href="http://www.iospress.gr/issues/refugees.htm">πολιτικών προσφύγων</a> που κατοικούν κυρίως στην ΠΓΔΜ. Οι ηττημένοι φυγάδες του εμφυλίου που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα δεν έχουν ακόμα το δικαίωμα ούτε καν να επισκεφτούν τα χωριά τους.<br /><br />Ακόμα και ένα απλό πιστοποιητικό γέννησης τους αρνείται το ελληνικό κράτος, με τη δικαιολογία ότι απώλεσαν την ιθαγένειά τους. Οσοι καταγγέλλουν, λοιπόν, τις εθνικιστικές κραυγές που προέρχονται από την ΠΓΔΜ, στην πραγματικότητα μιλούν με όρους εμφυλίου. Δεν είναι τυχαίο που οι παραδοσιακοί αντικομμουνιστές, οι χουντικοί, τα στελέχη του μετεμφυλιακού κράτους και της Εκκλησίας πρωτοστατούν σ' αυτή την κατεύθυνση. Αλλά ο κοινός τόπος όλων αυτών είναι ότι η ΠΓΔΜ πρέπει να διαλυθεί.<br /><br />γ) Ο μοναδικός πραγματικός κίνδυνος από την κατοχύρωση στο γειτονικό κράτος του ονόματος της Μακεδονίας είναι η σταδιακή ή άμεση παρεμπόδιση της χρήσης του όρου αυτού από την ελληνική πλευρά, ειδικά στον εμπορικό τομέα. Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία είναι δύσκολο να συνυπάρχουν προϊόντα διαφορετικών χωρών με την ίδια «ονομασία προέλευσης».<br /><br />Μπορεί να κερδίσαμε τη μάχη της «φέτας», αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε σ' αυτό το επίπεδο τη μάχη της «Μακεδονίας», αν δεν φροντίσουμε να υπάρξει μια συνολική συμφωνία με τη γειτονική χώρα, στην οποία θα περιλαμβάνεται και το δικαίωμα της χρήσης του όρου και από τις δύο πλευρές.<br /><br />*Και όμως. Αυτόν τον μόνο σοβαρό κίνδυνο που αντιμετωπίζει η Ελλάδα φαίνεται ότι τον υποτιμούν απόλυτα οι κυβερνώντες. Στις 8.4.05, ο τότε υπουργός Εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης δέχτηκε ως βάση διαπραγμάτευσης το όνομα Republika Makedonija-Skopje, το οποίο πρότεινε ο Μάθιου Νίμιτς, παραβλέποντας ότι στην ίδια πρόταση περιλαμβανόταν η υπόδειξη να πάψουν τα δύο μέρη να κάνουν χρήση του όρου «Μακεδονία» στις διεθνείς τους σχέσεις.<br /><br />*Αν εντοπιστεί στο σημείο αυτό η διακρατική διαφορά, τότε είναι εύκολο να βρεθεί συμβιβαστική λύση. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι έμποροι και οι επιχειρηματίες των δύο πλευρών τα έχουν ήδη βρει. Ας αναλάβουν αυτοί να ανακαλύψουν τη χρυσή τομή και σ' αυτό το ζήτημα που κυρίως αυτούς αφορά.<br /></span><span style=";font-family:Verdana;font-size:78%;" >Ο ΙΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ</span><br /><b><span style=";font-family:Verdana;font-size:85%;" ></span></b>gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-4334044261624310182008-04-10T19:34:00.001+03:002008-04-10T20:01:55.215+03:00Τι είναι έθνος<p style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"> <span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><br /> <i>Ανθρωποι που μιλούν μια γλώσσα και διαβάζουν τις ίδιες εφημερίδες ονομάζονται σήμερα "έθνη" και μάλιστα επιθυμούν διακαώς να διαθέτουν την ίδια καταγωγή και ιστορία. Πράγμα, όμως, που δεν έχει γίνει εφικτό ούτε με τις πλέον ολέθριες διαστρεβλώσεις της ιστορίας</i></span></p><p style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><br /></span></p><p style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"> <b>Φρίντριχ Νίτσε</b> (1885)</span></p> <span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><br /></span>gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-32258113975477945502008-04-06T19:50:00.004+03:002008-04-08T18:05:47.363+03:00Έβο Μοράλες<small><em></em></small><br /><span class="hidden"></span> <div id="MCBlockArticleBody"> <!-- /////// MEDIA SUB-COLUMN ////// --> <div class="mediaArticle"><div class="mediaArticleBlock" id="mediaArticleBlock1"><img src="http://www.skai.gr/photos/200710/m26-145413morales.jpg" alt="" class="storyImg" width="162" /><p class="legend"><span>Με τους συντρόφους του</span></p></div></div> <span class="articleBody">"<em>Η εθνικότητα της οικογένειάς μας είναι Αϊμάρα. Ήμασταν επτά αδέλφια αλλά μόνο οι τρεις επιβιώσαμε. Τα άλλα μου αδέλφια πέθαναν ενός- δυό χρονώ. Αυτές είναι οι συνθήκες ζωής των οικογενειών στην επαρχία. Πάνω από τους μισούς πεθαίνουν και, ήμασταν τυχεροί που οι τρεις απ' τους επτά γλιτώσαμε.."<br /></em><br /><span style="color: rgb(51, 51, 153);"><em><strong>Χρειάστηκαν περισσότερα</strong></em></span> από 500 χρόνια για να φτάσει στο προεδρικό αξίωμα ένας από τους ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής. Ακόμη και έτσι, η εκλογή του, η καταγωγή του, η άνοδός του στην εξουσία, συνεχίζουν να εκπλήσσουν τις λευκές ισπανικής καταγωγής ελίτ. Είναι πολλοί που ακόμη δεν μπορούν να δεχθούν ότι ο αγρότης, καλλιεργητής της κόκας, βοσκός των λάμα, ιθαγενής Έβο Μοράλες, ο άνθρωπος του "ενός πουλόβερ", είναι πρόεδρος μιας πλούσιας σε πλουτοπαραγωγικές πηγές χώρας, που παραμένει η φτωχότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής.<br /><br />"<em>Στο Ισαλάβι ζούσαμε σε ένα χωμάτινο καλύβι με αχυρένια σκεπή. Ήταν πολύ μικρό, όχι πάνω από τρία επί τέσσερα. Το 'χαμε για κρεβατοκάμαρα, κουζίνα, τραπεζαρία, τα πάντα - δίπλα του ήταν ο στάβλος για τα ζώα μας. Ζούσαμε φτωχικά, όπως όλη η κοινότητα</em>".<br /><br /><span style="color: rgb(51, 51, 153);"><em><strong>Ο Έβο Μοράλες,</strong></em></span> πρόεδρος της Βολιβίας, γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1959, στην περιοχή της Ορινόκα. Έζησε τη φτωχή ζωή του αγρότη και μπήκε στους λαϊκούς αγώνες μέσω του συνδικαλισμού, εκπροσωπώντας τους καλλιεργητές κόκας στον αγώνα τους κατά της αμερικανοκίνητης πολιτικής καταστροφής όλων των φυτειών στη Βολιβία. Το αγωνιστικό του πνεύμα ξεχώριζε πάντα. Φυλακίστηκε, διώχθηκε, τον κακοποίησαν, του αφαίρεσαν ακόμη και την έδρα του, όταν μπήκε για πρώτη φορά στη <table summary="" align="right" border="0" cellpadding="5" cellspacing="7" height="46" width="166"> <tbody> <tr> <td bgcolor="#c6d8fe"><img alt="" src="http://www.skai.gr/upload_files/Image/Grafika%20telika/BIGdiavaste-akoma-mikro-final.png" /><br /> <a target="_blank" href="http://www.skai.gr/master_story.php?id=26465">Ο Μοράλες μοίρασε γη σε φτωχούς αγρότες</a></td> </tr> </tbody> </table> Γερουσία, αλλά δεν κατάφεραν να τον κάμψουν.<br /><em><br />"Περισσότερες από μία φορές, ειδικά όσο ήμουν στη φυλακή, άκουσα από τους διάμεσούς μου με τον κόσμο μια φράση που ερχόταν από τα σωθικά της κοινωνίας: Στο Τσαπάρε υπάρχουν χιλιάδες Έβο</em>".<br /><br />Η πρώτη φορά που τράβηξε το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινής γνώμης, ήταν το 2002 όταν κατέλαβε τη δεύτερη θέση στις προεδρικές εκλογές, ηγούμενος του Κινήματος Προς το Σοσιαλισμό, ενώ ο πρέσβυς των ΗΠΑ στη Βολιβία προειδοποιούσε πως η χώρα του "δεν θα ανεχθεί την πολιτική υποψηφίων σαν τον κο Μοράλες". Ποτέ ξανά ιθαγενής δεν είχε φτάσει τόσο κοντά στην εξουσία. Όμως, ήταν πολλά τα πράγματα που "ποτέ ξανά" δεν είχαν γίνει.<br /><br /><span style="color: rgb(51, 51, 153);"><em><strong>Τις επόμενες εκλογές,</strong></em></span> τις είχε κερδίσει πριν καν προκηρυχθούν. Η παραίτηση του προέδρου Σάντσες ντε Λοζάδα, το 2003, ήταν αποτέλεσμα των τεράστιων λαϊκών πιέσεων για την (επανα)κρατικοποίηση του πολύπαθου ενεργειακού τομέα, στις οποίες ο Έβο είχε ηγετικό ρόλο. Η δημοφιλία του ανέβαινε συνεχώς. Ο πρόεδρος προσπάθησε να τον μειώσει, να καταστρέψει την δημόσια εικόνα του, επιμένοντας να τονίζει ότι ο Έβο είναι καλλιεργητής κόκας, ένας "αγρότης του ναρκεμπορίου".<br /><br />"<em>Είμαι καλλιεργητής κόκας. Καλλιεργώ το φύλλο της κόκας, που είναι ένα αγαθό της φύσης. Δεν το κάνω κοκαϊνη. Ούτε η κοκαϊνη ούτε τα ναρκωτικά ήταν ποτέ μέρος του πολιτισμού των Άνδεων</em>".<br /><br />Αντιδρώντας, και εκφράζοντας τους ιθαγενείς, ο Μοράλες επιδόθηκε σε έναν τεράστιο αγώνα να εξηγήσει το ρόλο που έχει η κόκα στην κουλτούρα των ιθαγενών, ρόλος που δεν έχει καμμία σχέση με τη δυτική χρήση της. Επέτυχε. Έγινε η φωνή της υγιούς σχέσης των ιθαγενών με τη γη τους, η φωνή που ξεσκέπαζε την αποσπασματική και βάρβαρη πολιτική των ΗΠΑ κατά των ναρκωτικών, η οποία προσπαθούσε να καταστρέψει αυτά που δεν κατανοούσε. Τα αποτελέσματα της επιτυχίας αυτής ήρθαν να προστεθούν στις συμπάθειες που είχε κερδίσει λόγω της λάσπης που δεχόταν.<br /><br /><span style="color: rgb(51, 51, 153);"><em><strong>Οι πρώτες του κινήσεις, </strong></em></span>όταν εξελέγη πανηγυρικά πρόεδρος το 2005, ήταν μηνύματα προς τους ανθρώπους που του εμπιστεύτηκαν τη μοίρα τους: μείωσε τον προεδρικό μισθό κατά το ήμισυ και ζήτησε από τους υπουργούς και βουλευτές του να κάνουν το ίδιο.<br /><em><br />"Θέλω να πω στα αδέλφια μου τους ινδιάνους, ότι 500 χρόνια αγώνων των ιθαγενών, 500 χρόνια λαϊκών αγώνων δεν πήγαν χαμένα. Τώρα παίρνουμε τη σκυτάλη και θα την κρατήσουμε για τα επόμενα 500 χρόνια. Θα δώσουμε τέλος στην αδικία και τις ανισότητες</em>".<br /><br />Όταν ανέλαβε, τα διεθνή πρακτορεία σχολιάζαν το ξερό του κεφάλι, το γεγονός ότι είχε μόνο ένα "καλό" πουλόβερ που το φορούσε σε όλες τις επίσημες συναντήσεις, τις αριστερές του θέσεις και τη σχέση του με αυτούς που αποκαλεί απλά "συντρόφους" - τον Φιντέλ Κάστρο και τον Ούγο Τσάβες. Η πολιτική Τσάβες και η πολιτική Μοράλες έχουν πολλές αναλογίες, με σημαντικότερο κοινό σημείο τον αγώνα για επανακρατικοποίηση των ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών των κρατών τους. Παράλληλα όμως, ο Έβο έχει δώσει ένα ξεχωριστό στίγμα, με την προσπάθειά του να καλύψει το κενό των 500 ετών καταπίεσης, ανισότητας και αδικιών εις βάρος των ιθαγενών, υπερασπιζόμενος την κουλτούρα τους, τις γλώσσες τους και το δικαίωμα στη θρησκεία τους.</span><small><em><br />Λαμπρινή Χ. Θωμά - </em>25/10/2007</small><br /><br /></div>gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-89328446109790302302007-11-21T01:00:00.002+02:002008-04-08T18:27:06.433+03:00Η εξέγερση που συγκλόνισε τους φτωχούς του πλανήτη<table class="contentpaneopen"><tbody><tr> <td class="buttonheading" align="right" width="100%"> <a href="javascript:void window.open('http://www.topontiki.gr/Pontiki/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=2389', 'win2', 'status=no,toolbar=no,scrollbars=yes,titlebar=no,menubar=no,resizable=yes,width=640,height=480,directories=no,location=no');" title="PDF"> </a> <br /></td> <td class="buttonheading" align="right" width="100%"> <a href="javascript:void window.open('http://www.topontiki.gr/Pontiki/index2.php?option=com_content&task=view&id=2389&Itemid=53&pop=1&page=0', 'win2', 'status=no,toolbar=no,scrollbars=yes,titlebar=no,menubar=no,resizable=yes,width=640,height=480,directories=no,location=no');" title="Εκτύπωση"> </a> <br /></td> <td class="buttonheading" align="right" width="100%"> <a href="javascript:void window.open('http://www.topontiki.gr/Pontiki/index2.php?option=com_content&task=emailform&id=2389', 'win2', 'status=no,toolbar=no,scrollbars=yes,titlebar=no,menubar=no,resizable=yes,width=400,height=250,directories=no,location=no');" title="E-mail"> </a> <br /></td> </tr> </tbody></table> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Δύο ήταν οι μεγάλες επαναστάσεις στην παγκόσμια ιστορία : Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 και η Οκτωβριανή Επανάσταση που έλαβε χώρα από τις 24 Φεβρουαρίου 1917 ώς τις 31 Οκτωβρίου του 1920. Τα γεγονότα αυτά δεν αποτέλεσαν σταθμούς μόνο για τα κράτη στα οποία έλαβαν χώρα, αλλά επηρέασαν βαθύτατα ολόκληρο τον κόσμο, γιατί δεν ήταν μόνο αλλαγές στην εξουσία και τη διακυβέρνηση, αλλά επαναστάσεις ιδεών. </span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Η Οκτωβριανή Επανάσταση πήρε το όνομά της από την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων στις 24 Οκτωβρίου του 1917 από τους μπολσεβίκους, τα οποία χρησιμοποιούσε ως έδρα η προσωρινή ρωσική κυβέρνηση. Τα αίτια του αναβρασμού και της βαθιάς ρήξης των κοινωνικών ομάδων με την κατεστημένη εξουσία πρέπει όμως να αναζητηθούν πολύ πιο παλιά, την εποχή που ο Μαρξ και ο Ένγκελς συνέγραψαν τα έργα τους, αλλά και στον Ντοστογιέφσκι που το 1880 έγραφε στο «Ημερολόγιο ενός συγγραφέα»:</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >«Δεν μπορεί πια ένα μέρος από την ανθρωπότητα να κρατάει σκλαβωμένη όλη την υπόλοιπη... Η αφύσικη αυτή κατάσταση πραγμάτων και τα άλυτα αυτά πολιτικά προβλήματα δεν είναι δυνατόν παρά να οδηγήσουν σ’ έναν τεράστιο, τελειωτικό πόλεμο με τη συμμετοχή όλων, που θα ξεσπάσει σε τούτον τον αιώνα».</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Όπως παρατηρούσε ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο», η βιομηχανική επανάσταση άλλαξε διά παντός τις σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, δημιουργώντας νέες τάξεις και<span style=""> </span>σχέσεις μεταξύ τους. Από τη μία υπήρχαν οι κεφαλαιούχοι, που είχαν τον έλεγχο των μέσων παραγωγής, και από την άλλη οι εργάτες, οι οποίοι στερούνταν ιδιοκτησίας αυτών των μέσων παρόλο που συμμετείχαν σε αυτή. Η προλεταριοποίηση των εργατών επέφερε συσσωρευμένες πιέσεις, οι οποίες αναζητούσαν διέξοδο. Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Μαρξ στο έργο του «Σχετικά με την κριτική της πολιτικής οικονομίας»:</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >«Οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξής τους, σε αντίθεση με τις υφιστάμενες παραγωγικές σχέσεις ή<span style=""> </span>με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, που στα πλαίσιά τους αναπτύσσονταν ώς τότε. Οι σχέσεις αυτές, από μορφές των παραγωγικών δυνάμεων, γίνονται τα δεσμά τους. Τότε<span style=""> </span>σημαίνει η ώρα της κοινωνικής επανάστασης».</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Οι ιδέες της Γαλλικής Eπανάστασης για τα δικαιώματα του ανθρώπου σε συνδυασμό με τις απόψεις του Μαρξ και του Ένγκελς ήταν οι πλέον κατάλληλες για να αποτελέσουν τη βάση της ιδεολογίας της εργατικής τάξης στην πάλη της αυτή. Το επιστέγασμα όμως ήταν ο Λένιν, ο οποίος συνέλαβε το «Στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης», ένα κείμενο που ανέλυε τον τρόπο με τον οποίο η εργατική τάξη θα αγωνιζόταν για τους σκοπούς της. Ο Λένιν είχε ιδρύσει από το 1895 στην Πετρούπολη την «Ένωση του αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης» και το 1898 στο Μινσκ, το «Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα». Στο εσωτερικό του κόμματος αυτού αναπτύχθηκαν δύο ομάδες, οι μπολσεβίκοι και οι μενσεβίκοι. Οι πρώτοι μετεξελίχθηκαν αργότερα σε αυτόνομη οντότητα και κυριάρχησαν στο επαναστατικό κίνημα.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Επίσης, οι επαναστατικές τάσεις στο εσωτερικό της Ρωσίας είχαν διάφορες αποχρώσεις σε εκείνα τα πρώιμα στάδια. Ο Τρότσκι είχε ιδρύσει τη «Νοτιορωσική Εργατική Ένωση» το 1897 και το 1904 συγγράφει μια δριμεία κριτική κατά του Λένιν στο βιβλίο «Τα πολιτικά μας καθήκοντα», δείγμα των διαφορετικών απόψεων που υπήρχαν ανάμεσα στη μετέπειτα ηγεσία.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Καταλύτης για την επίσπευση των γεγονότων αποτέλεσε η ήττα της Ρωσίας στον ρωσοϊαπωνικό πόλεμο του 1904. Οι επαναστατικές δυνάμεις άντλησαν περισσότερη υποστήριξη από την απογοήτευση του λαού για την εξουσία όταν σε διαδήλωση που έγινε σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν 5.000 άτομα. Ακολουθεί η ανταρσία του πληρώματος του πασίγνωστου θωρηκτού «Ποτέμκιν» και γενικευμένες απεργίες που ανάγκασαν τον τσάρο να παραχωρήσει με βαριά καρδιά κάποια δικαιώματα και να προβεί στη σύσταση κυβέρνησης και εθνοσυνέλευσης.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Αυτή η κοινωνική αντίδραση ήταν ουσιαστικά μια πρόβα για ό,τι θα ακολουθούσε. Η επαναστατική δράση συνεχίστηκε με πρωτοστάτες τον Λένιν και τον Τρότσκι, ο οποίος εξορίζεται, αλλά κατορθώνει να επιστρέψει στην Πετρούπολη και από εκεί στο Λονδίνο, όπου διοργανώνει την Πέμπτη Σύνοδο του Κόμματος (στην οποία συμμετείχε και ο Στάλιν).</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:Arial;">Όλες αυτές οι επαναστατικές ιδέες έβρισκαν ισχυρότερα ερείσματα σε εκείνες τις χώρες όπου η μοναρχική διακυβέρνηση ήταν περισσότερο αυταρχική. Στις αρχές του 1910 αυτή η χώρα ήταν η Ρωσία, όπου ο τσάρος αντιμετωπίζοντας σημαντικά προβλήματα προσπαθούσε να διαφυλάξει την κυριαρχία του με ολοένα και μεγαλύτερη αυταρχικότητα.<span style=""> </span></span></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε τη χαριστική βολή στις μοναρχίες της Ευρώπης. Η τσαρική Ρωσία δεν αποτέλεσε εξαίρεση, καθώς μετά την ήττα του 1904, οι εξελίξεις στο ανατολικό μέτωπο δημιούργησαν μια πολύ δυσμενή κατάσταση για τον θρόνο. Λόγω των συνεχών ηττών και της πείνας πολλοί στρατιώτες λιποτακτούσαν, ενώ παρόμοιες ελλείψεις μάστιζαν και τις πόλεις. Στις 15 Μαρτίου 1917 ο Τσάρος Νικόλαος ο Β’ αναγκάζεται να υποβάλει την παραίτησή του και δημιουργείται κυβέρνηση φιλοαστική με την υποστήριξη των μεγαλοαστών και των γαιοκτημόνων.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Οι μενσεβίκοι και οι μπολσεβίκοι δεν στηρίζουν αυτή την ύστατη προσπάθεια διάσωσης της παλαιάς τάξης και ο Λένιν που βρίσκεται στη Μόσχα απαιτεί να δοθεί «όλη η εξουσία στα σοβιέτ». Ακολουθούν εσωτερικές διεργασίες στους κόλπους των επαναστατών και απεργίες που καταστέλλονται από τις δυνάμεις ασφαλείας που ήταν πιστές στην προσωρινή κυβέρνηση. Έτσι λήγει η λεγόμενη Φεβρουαριανή Επανάσταση. </span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Τον Ιούλιο του ίδιου έτους ο στρατηγός των κοζάκων Κορνίλωφ επιχειρεί πραξικόπημα, αλλά αποτυγχάνει λόγω της έλλειψης υποστήριξης από τους εργάτες και τους ίδιους τους στρατιώτες. Ο Τρότσκι αποφυλακίζεται και μετατρέπει την Κόκκινη Φρουρά σε κανονική στρατιωτική δύναμη. Είναι πλέον η πιο δημοφιλής μορφή της Επανάστασης.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Στο<span style=""> </span>μεταξύ, οι γερμανικές δυνάμεις προέλαυναν ολοένα και πιο κοντά στην πρωτεύουσα Πετρούπολη δημιουργώντας έτσι μια χαοτική κατάσταση στην πόλη, στην οποία βρίσκεται και ο Λένιν του οποίου η πρόταση για ένοπλο αγώνα γίνεται δεκτή με ψήφους 10-2 στις 1ο Οκτωβρίου. Η κυβέρνηση προσπαθεί να τους ακινητοποιήσει στέλνοντας θωρακισμένα αυτοκίνητα στα γραφεία της εφημερίδας «Ραμπότσι Πουτ». Η προσπάθεια αποτυγχάνει και η εφημερίδα κυκλοφορεί με τίτλο την ανατροπή της κυβέρνησης.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Ο Τρότσκι έχοντας κερδίσει την υποστήριξη της φρουράς της πόλης, θέτει σε εφαρμογή το σχέδιό του, δηλαδή ένα πραξικόπημα εκτελεσμένο προσεκτικά σε τακτικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Οι στρατιωτικές δυνάμεις καταλαμβάνουν άμεσα κάθε δημόσιο κτίριο, την Κεντρική Τράπεζα και τις γέφυρες της πόλης. Αυτό προκαλεί την ουσιαστική διάλυση της προσωρινής κυβέρνησης και τον περιορισμό της στα χειμερινά ανάκτορα.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Ο Λένιν δυσκολεύτηκε να πιστέψει την ευκολία με την οποία επιβλήθηκαν οι επαναστάτες και πείστηκε μόνο όταν άκουσε τις πληροφορίες που κατέφθαναν από τις ομάδες κρούσης. Στη συνέχεια, με συμμετοχή και του ναυτικού κατελήφθησαν και τα χειμερινά ανάκτορα.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Ταυτόχρονα, έφτασαν ειδήσεις ότι η Μόσχα και άλλες πόλεις υποστήριζαν τη νίκη των επαναστατών. Ο Λένιν έγινε πρόεδρος της νέας κυβέρνησης των Επιτρόπων του Λαού και στις 7 Νοεμβρίου λαμβάνει χώρα το Β’ Παρρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ στο Ινστιτούτο Σμόλνι. Ο Τζον Ριντ στο βιβλίο «Δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» μας εξηγεί πώς ήταν η πλειονότητα των συμμετεχόντων: «Μεγάλες μάζες απεριποίητων στρατιωτών, αγριεμένων εργατών, αγροτών, φτωχών ανθρώπων γερασμένων και βαθιά χαραγμένων από την άγρια μάχη της καθημερινής επιβίωσης».</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Το Συνέδριο αποφασίζει βαθιές τομές για τη ρωσική κοινωνία: εθνικοποίηση της ιδιοκτησίας, διανομή της γης και έλεγχος της παραγωγής από τους εργάτες. Χαρακτηριστικά, στο επίσημο κείμενο αναφερόταν:</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >«Η σοβιετική εξουσία θα προτείνει άμεση δημοκρατική ειρήνη σε όλα τα έθνη και άμεση εκεχειρία σε όλα τα μέτωπα. Θα εγγυηθεί την ελεύθερη μεταβίβαση της γης των γαιοκτημόνων, της βασιλικής περιουσίας και των μοναστηριών στις Επιτροπές Γης, θα εγγυηθεί τα δικαιώματα των στρατιωτών επιβάλλοντας πλήρη εκδημοκρατισμό του στρατού, θα εγκαθιδρύσει εργατικό έλεγχο στην παραγωγή, θα πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την παροχή ψωμιού στις πόλεις και ειδών πρώτης ανάγκης στα χωριά και θα εγγυηθεί επίσης το δικαίωμα όλων των εθνοτήτων που ζουν στη Ρωσία για αυτοδιάθεση».</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Στη συνέχεια, η νεοσυσταθείσα κυβέρνηση συνασπισμού (όπου την πλειοψηφία είχαν οι σοσιαλεπαναστάτες) συνάπτει ανακωχή με τη Γερμανία. Τον Φεβρουάριο ο Τρότσκι ιδρύει τον Κόκκινο Στρατό και τον Μάρτιο η πρωτεύουσα μεταφέρεται στη Μόσχα για λόγους ασφαλείας. Εν τω μεταξύ, εκείνους τους μήνες έχουμε την ανεξαρτητοποίηση πολλών κρατών, όπως η Λευκορωσία, η Αρμενία και η Γεωργία. Όμως τα προβλήματα δεν σταματούν ακόμα καθώς μερικούς μήνες μετά την ανατροπή της κυβέρνησης έρχεται μια σειρά εξωτερικών παρεμβάσεων.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Οι δυτικές δυνάμεις βλέπουν τις διεθνείς συνθήκες που είχε υπογράψει το προηγούμενο καθεστώς να απειλούνται και αντιδρούν στις εξελίξεις αυτές με ποικίλους τρόπους: ιαπωνικές δυνάμεις έχουν αποβιβαστεί στα ανατολικά ενώ αγγλογαλλικές δυνάμεις αποβιβάζονται στον Αρχάγγελο και το Μούρμανσκ. Παράλληλα ενισχύουν διάφορους στρατιωτικούς του παλαιού καθεστώτος με όπλα και εφόδια για να χτυπήσουν την Επανάσταση από πολλές πλευρές.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Σαν αντίδραση, οι μπολσεβίκοι δολοφονούν τον τσάρο και ο Τρότσκι προσπαθεί να αναδιοργανώσει το στράτευμα. Είναι όμως δύσκολο εξαιτίας της προπαγάνδας των μπολσεβίκων που επί σειρά ετών έστελναν αντιμιλιταριστικά μηνύματα στην προσπάθειά τους να διαλύσουν τον στρατό του τσάρου. </span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Έτσι, λοιπόν, η Επανάσταση φτάνει σε ένα κρίσιμο σημείο, διότι η επιτυχής εισβολή ξένων δυνάμεων θα μπορούσε να χρεωθεί από τους οπαδούς του παλαιού καθεστώτος ως αποτέλεσμα των πράξεων του νέου καθεστώτος με συνέπεια αναζωπύρωση της διαμάχης μεταξύ τους. Όμως για άλλη μια φορά οι ηγέτες της Επανάστασης στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Ο Τρότσκι ταξιδεύει παντού με το «θωρακισμένο τρένο» του οργανώνοντας και<span style=""> </span>εμψυχώνοντας τα στρατεύματα στις κρίσιμες μάχες. Ο Λένιν χαιρετά την κρίσιμη νίκη στο Καζάν ως εξής:</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >«Ας είναι για εμάς το σύμβολο ότι θα συντρίβουμε κάθε αντίσταση των εκμεταλλευτών και θα διασφαλίζουμε τη νίκη του παγκόσμιου σοσιαλισμού». Ακολουθεί η διάσωση της Πετρούπολης από επίθεση δυνάμεων υπό τον «λευκό» στρατηγό Γιούντενιτς και η απώθηση παρόμοιων προσπαθειών στη Νότια Ρωσία. Σε αυτές τις επιχειρήσεις εντάσσεται και η αποτυχημένη εκστρατεία της Κριμαίας, στην οποία συμμετείχαν και ελληνικές δυνάμεις.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Στις εξελίξεις υπάρχει και μια διφορούμενη μορφή που τα επόμενα χρόνια θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη μετεξέλιξη της Οκτωβριανής Επανάστασης. Πρόκειται για τον Ιωσήφ Στάλιν, τότε μέλος του υπουργικού συμβουλίου (Επίτροποι του Λαού) ο οποίος στις μάχες ενάντια στους πολωνούς διέταξε αυτοβούλως τις δυνάμεις του να επιτεθούν σε μια προσπάθεια να καρπωθεί την επιτυχία ο ίδιος, με αποτέλεσμα τη<span style=""> </span>δημιουργία κενού που εκμεταλλεύτηκαν οι πολωνοί για να διεισδύσουν και να νικήσουν τον σοβιετικό στρατό. Τελικά υπογράφτηκε συνθήκη ειρήνης μεταξύ των δύο εξαντλημένων αντιπάλων, με τον Στάλιν να δέχεται επικρίσεις αλλά να μην τιμωρείται. </span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Έτσι, τον Οκτώβριο του 1920 πλέον, με το πέρας του εμφυλίου πολέμου και των εξωτερικών παρεμβάσεων ολοκληρώνεται η πρώτη επαναστατική περίοδος, με τους θριαμβευτές της να επιδίδονται στο εξής στην ανοικοδόμηση και την αναδιοργάνωση της χώρας, με ένα πολιτικό «πείραμα» που θα εφαρμοζόταν στην πράξη για πρώτη φορά. Όσον αφορά το μέλλον, ο ίδιος ο Τρότσκι μας παρουσιάζει εύγλωττα τις προβλέψεις του στην «Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης»:</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >«Βασιζόμαστε στην ελπίδα ότι η δική μας επανάσταση θα γίνει ο προπομπός της ευρωπαϊκής επανάστασης. Αν οι ευρωπαϊκές μάζες δεν συντρίψουν τον ιμπεριαλισμό, τότε η επανάστασή μας θα μπει σε θανάσιμο κίνδυνο. Είτε η ρώσικη επανάσταση θ’ ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου της ευρωπαϊκής επανάστασης, είτε ο ιμπεριαλισμός θα συντρίψει τη δικιά μας επανάσταση». </span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Οι επαναστατικές ιδέες βρήκαν υποστηρικτές και πρόσφορο έδαφος στα εδάφη που εκμεταλλεύονταν οι αποικιοκρατικές δυνάμεις. Η κατάσταση εκεί ήταν παρόμοια με αυτή της τσαρικής Ρωσίας: αντί για κεφαλαιούχοι και προλετάριοι υπήρχαν αποικιοκράτες και εκμεταλλευόμενοι ντόπιοι πληθυσμοί. Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα κομμουνιστικά κινήματα κατέλαβαν την εξουσία σε πληθώρα τέτοιων κρατών, ακόμα και στην Κίνα, καθιστώντας τη Σοβιετική Ένωση υπερδύναμη.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Όμως, ενώ κυριάρχησαν σε περιφερειακό επίπεδο, απέτυχαν να νικήσουν στην Ευρώπη, εκεί που η επικράτησή τους θα σήμαινε την ολοκληρωτική νίκη επί του καπιταλισμού. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αυτό που προέβλεψε ο Τρότσκι, ότι δηλαδή η αντίδραση του καπιταλισμού (σε συνδυασμό με πολλούς άλλους ενδογενείς παράγοντες) κατέπνιξε τις επαναστάσεις και επικράτησε, έστω και προσωρινά.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >Γιατί, όπως διδάσκει ο Μαρξ, ο καπιταλισμός έχει τους δικούς του αυτοκαταστροφικούς παράγοντες και, από την άλλη, η επανάσταση επαναλαμβάνεται όσο υπάρχουν οι αιτίες που οδηγούν σε αυτή.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 0pt; font-weight: bold;"><span lang="EL"><span style=";font-family:Arial;font-size:85%;" >(Ποντίκι, 15.11.2007)</span></span></p>gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-82697431226685768602007-10-25T08:27:00.001+03:002008-04-08T19:00:43.433+03:00Η απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού<p style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;" align="left"><u> </u><br /><b><span style=";font-family:Verdana;font-size:130%;" >Μετά το βιβλίο, τι;</span></b></p> <p style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style=";font-family:Verdana;font-size:85%;" ><br /><i>«Η Ιστορία δεν ξαναγράφεται»<br /></i><span lang="en-us"> </span></span><span style=";font-family:Verdana;font-size:78%;" >(Ν. Μπακογιάννη προς Μ. Νίμιτς, 8.10.07)</span><span style=";font-family:Verdana;font-size:85%;" ><br /><br />Ενα σχεδόν μήνα μετά την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού, και καθώς ο θόρυβος που ξεσήκωσε η υπόθεση αυτή μοιάζει να έχει επιτέλους καταλαγιάσει, είμαστε πλέον σε θέση να επιχειρήσουμε μια πρώτη αποτίμηση της πρωτοφανούς διαμάχης που ξέσπασε από τη στιγμή που κάποιοι ανακάλυψαν την ύπαρξη του «εθνοπροδοτικού» εγχειριδίου.<br /><br />Ας ξεκινήσουμε από το τέλος: η απόσυρση του βιβλίου, πρώτη μετεκλογική κίνηση της νέας κυβέρνησης Καραμανλή, συνιστά μια πολιτική απόφαση που, περιγελώντας κατάμουτρα τους θεσμούς, νομιμοποιεί έναν ιδιότυπο δημόσιο έλεγχο των εκπαιδευτικών ζητημάτων. Στο εξής, και η παραμικρή απόπειρα δοκιμής μιας νέας διδακτικής πρότασης οφείλει να συμμορφώνεται με έναν άτυπο πλην πανίσχυρο κανόνα («μεζούρα της εθνικοφροσύνης» τον ονομάσαμε από τη στήλη αυτή) που υπαγορεύεται από τους «εθνικώς ανησυχούντες» ενός ευρύτατου πολιτικού φάσματος και υιοθετείται από τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως τα τηλεοπτικά, ως αυτονόητη άμυνα απέναντι σε όσους επιβουλεύονται τα ιερά και τα όσια του ελληνικού έθνους.<br /><br />Η εξέλιξη δεν είναι απλώς δυσάρεστη, είναι σαφώς εξωφρενική: από εδώ και πέρα, οι συγγραφείς των σχολικών εγχειριδίων οφείλουν να ακολουθούν κατά γράμμα τις παραινέσεις των δελτίων των οκτώ που, με την απόσυρση του βιβλίου, αποδείχθηκαν εντέλει ισχυρότερα από το εγκεκριμένο αναλυτικό πρόγραμμα του υπουργείου. Από την άποψη αυτή, οι πανηγυρισμοί του ΛΑΟΣ, οι θέσεις του οποίου ηγεμόνευσαν στη διαμάχη, είναι απολύτως δικαιολογημένοι. Ακατανόητος (και αδιανόητος) παραμένει ο ενθουσιασμός όσων έκριναν το βιβλίο «από τα αριστερά»: ζοφερό το μέλλον (και) της Αριστεράς, αν η απόκρουση των υποτιθέμενων ανθελληνικών σχεδίων που απεργάζονται τα ποικιλώνυμα κέντρα της παγκοσμιοποίησης περνά μέσα από τη σύμπλευση με τις πιο αρχαϊκές (εξού και εξαιρετικά φοβικές) δοξασίες για τους όρους επιβίωσης του σύγχρονου ελληνισμού.<br /><br /><span style="background-color: rgb(255, 255, 0);"><b>Το βιβλίο ως πρόσχημα<br /></b></span><br />Είναι προφανές ότι ένα σχολικό βιβλίο μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει μια δημόσια συζήτηση. Η συζήτηση αυτή θα αφορούσε τη διαδικασία παραγωγής του, τις ενδεχόμενες καινοτομίες που εισάγει, επομένως τη διδακτική και παιδαγωγική πρόταση που εκπροσωπεί, αλλά και τη συσχέτισή του με τα υπόλοιπα σχολικά εγχειρίδια, παλιά και νέα, καθώς και με αντίστοιχους πειραματισμούς που δοκιμάζονται ήδη αλλού. Το βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού ήταν πράγματι ένα βιβλίο που προσφερόταν για μια τέτοια συζήτηση. Ούτως ή άλλως, η πρόθεσή του να εισηγηθεί ένα νέο αφηγηματικό ύφος, να αντιμετωπίσει με διαφορετικό πνεύμα τις σχέσεις με τους γείτονες ή να εντάξει τις γυναίκες στον κορμό της ιστορικής αφήγησης απηχεί σύγχρονες αντιλήψεις για τη διδασκαλία της ιστορίας οι οποίες μόνον από αδαείς μπορούν να χλευαστούν ως αναμάσημα των δογμάτων της πολιτικής ορθότητας ή/και να κατηγορηθούν ως κατά μέτωπον επίθεση στα εθνικά δίκαια. (Μπορεί να μην το έχουν υπόψη τους οι επικριτές του βιβλίου, αλλά οι προσπάθειες για μια σχολική ιστορία που να μην οξύνει τα μίση και τα πάθη μεταξύ γειτονικών λαών χρονολογούνται στις βαλκανικές χώρες από τα χρόνια του Μεσοπολέμου.)<br /><br />Είναι βέβαιο ότι ελάχιστοι θα ενδιαφέρονταν για μια συζήτηση που θα αυτοπεριοριζόταν στα πραγματικά ζητήματα που θέτει κάθε σχολικό βιβλίο όταν επιχειρεί να διατυπώσει μια εναλλακτική διδακτική πρόταση. Και πάντως όχι τα δελτία των οκτώ. Ετσι, το βιβλίο λειτούργησε ως πρόσχημα για τη διατύπωση γενικών ιδεολογικοπολιτικών θέσεων, αλλά και για την εξυπηρέτηση άμεσων πολιτικών στοχεύσεων τόσο από την πλευρά των πολεμίων του όσο και από εκείνη αρκετών από τους υποστηρικτές του. Και έπρεπε το βιβλίο να καταγγελθεί ως νεοταξίτικο προϊόν, απτό δείγμα μιας υπόγειας διαδικασίας αφελληνισμού, για να ζωστεί τα φυσεκλίκια μια πλούσια γκάμα θεματοφυλάκων των εθνικών δικαίων και να ζητήσει την άνευ όρων απόσυρσή του.<br /><br />Μήπως, όμως, έστω κι έτσι, θέματα που σχετίζονται με τη διδασκαλία της ιστορίας, επομένως και με την ιστορία και την ιστοριογραφία, αποτέλεσαν εντέλει αντικείμενο μιας δημόσιας συζήτησης, έγιναν κατά κάποιον τρόπο πρόβλημα της κοινωνίας; Δυστυχώς, και στην περίπτωση αυτή, η διεξαγωγή της συζήτησης μαρτυρεί μια σοβαρή παθολογία: για να γίνει η συζήτηση ενός θέματος δημόσια μεσολαβείται από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία την «κοινοποιούν», προσαρμόζοντάς την κάθε φορά στα μέτρα τους. Επιβάλλουν τις προϋποθέσεις του δημόσιου διαλόγου, αποφασίζουν τους όρους του παιχνιδιού, επιλέγουν τους παίκτες και, εντέλει, υποβάλλουν την ορθή κατά τη γνώμη τους «ανάγνωση» του προβλήματος ως τη μόνη θεμιτή προσέγγιση του ζητήματος. Αμα χρειαστεί, και για το βιβλίο χρειάστηκε, παραγγέλνουν και καμιά δημοσκόπηση για να βεβαιωθούν ότι τα λόγια τους έπιασαν τόπο.<br /><br /><span style="font-weight: 700; background-color: rgb(255, 255, 0);">Ιστορία και λογοκρισία</span><br /><br />Με πρόσχημα, λοιπόν, το βιβλίο οργανώθηκε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία με αίτημα τη «διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης» την κατάργηση της οποίας επιδίωκε, υποτίθεται, το βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού ακολουθώντας τα κελεύσματα των πατρώνων της παγκοσμιοποίησης: η Εκκλησία της Ελλάδας, ο ΛΑΟΣ, βουλευτές και πολιτικοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και αριστερές ομάδες, αλλά και δημοσιογράφοι, και πανεπιστημιακοί, και η Ακαδημία και η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και η κυπριακή κυβέρνηση και άλλοι πολλοί, εντός και εκτός Ελλάδας, ανακάλυψαν αίφνης τον «εσωτερικό εχθρό» στο πρόσωπο της συγγραφικής ομάδας του βιβλίου και βάλθηκαν να τον συντρίψουν. Στο ξεκίνημα της υπόθεσης επιχειρήσαμε από τον «Ιό» μια χαρτογράφηση κινήσεων και εντύπων που, εκπροσωπώντας τον «εθνικό χώρο», ανήγαγαν την απόσυρση του βιβλίου σε πολιτικό αίτημα μείζονος εθνικής σημασίας. Οι ύβρεις που δεχθήκαμε δεν αναιρούν το γεγονός ότι εναντίον του βιβλίου στοιχήθηκαν, με παρεμφερή συχνά επιχειρηματολογία και κάποτε από τα ίδια έντυπα, άτομα και συλλογικότητες που προέρχονται από τα υποτιθέμενα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος.<br /><br />Για να αντιληφθούμε, ωστόσο, τι ακριβώς συνέβη τους μήνες που πέρασαν είμαστε υποχρεωμένοι να τοποθετήσουμε την όλη υπόθεση στη συγκυρία και ταυτόχρονα να της προσδώσουμε την ιστορικότητά της. Καταρχάς πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά σύγκρουση αυτού του τύπου με πρώτη την «εθνική σταυροφορία» για το μακεδονικό και δεύτερη εκείνη των ταυτοτήτων. Μια δεύτερη παρατήρηση αφορά το γεγονός ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ένα βιβλίο ιστορίας γίνεται αντικείμενο κριτικής για παρόμοιους λόγους. Η «Ιστορία Ρωμαϊκή και Μεσαιωνική» του Κώστα Καλοκαιρινού, η «Ιστορία του ανθρώπινου γένους» του Λ. Σταυριανού, το βιβλίο του Γ. Κόκκινου υπήρξαν, μεταξύ άλλων, στόχος σφοδρών επιθέσεων, όπως στόχος λογοκριτικών παρεμβάσεων υπήρξε και το «βλάσφημο» χωρίο για το μύθο του Κρυφού Σχολειού που παρεισέφρησε τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια στο εγχειρίδιο της Γ΄ Λυκείου.<br /><br />Μια τρίτη παρατήρηση αφορά τη διεθνή διάσταση του ζητήματος. Μπορεί σε κάθε χώρα να παίρνει ιδιαίτερες αποχρώσεις, να ακουμπά σε διαφορετικά κατά περίπτωση «εθνικά» ταμπού, η συζήτηση ωστόσο για το πώς πρέπει να διδάσκεται η ιστορία προκαλεί αυτή τη στιγμή τριγμούς στο εκπαιδευτικό σύστημα πολλών χωρών. Ανάμεσά τους και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η κυβέρνηση Μπους προχώρησε από καιρό σε μια λυσσαλέα επίθεση κατά ορισμένων βιβλίων που κινούνταν στο παιδαγωγικό κλίμα του εγχώριου εγχειριδίου της Στ΄ Δημοτικού.<br /><br /><span style="background-color: rgb(255, 255, 0);"><b>Παραμύθι πούλα μου...</b></span><br /><br />Εχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με μια υπόθεση που διαθέτει παρελθόν και που δεν αποτελεί μια ακόμη ελληνική αποκλειστικότητα. Από εκεί και πέρα αξίζει να σταθούμε και στα στοιχεία που συγκροτούν την ελληνική περίπτωση και τα συμφραζόμενά της. Να μην παραβλέψουμε, κυρίως, ότι η συζήτηση για το βιβλίο συνέπεσε, διόλου τυχαία κατά τη γνώμη μας, με μια εποχή πρωτοφανών κινητοποιήσεων του εκπαιδευτικού χώρου. Απόηχοι των κινητοποιήσεων αυτών ανιχνεύονται στη στάση πολλών από εκείνους που πήραν μέρος στη διαμάχη, πολεμίων και υπερμάχων του βιβλίου. Κάποιοι, από τα δεξιά, βρήκαν αφορμή να κανονίσουν εκκρεμείς λογαριασμούς και να ζητήσουν το ξεκαθάρισμα των πανεπιστημίων από τα αριστερά μιάσματα. Από την άλλη πλευρά, οι επιθέσεις ορισμένων πανεπιστημιακών εναντίον της συγγραφικής ομάδας σχετίζονταν (και) με τις πολιτικές επιλογές τής επικεφαλής της, στην οποία προσωποποιήθηκε το όλο εγχείρημα. Με το γεγονός, δηλαδή, ότι η Μαρία Ρεπούση υπήρξε «συνομιλήτρια» της κυρίας Γιαννάκου σε μια εξαιρετικά κρίσιμη φάση της κόντρας μεταξύ υπουργείου και εκπαιδευτικής κοινότητας. Σε παρεμφερείς λόγους πρέπει να αναζητηθεί και η πρόσφατη αδυναμία της ΠΟΣΔΕΠ να καταδικάσει, ως όφειλε, την απόσυρση του βιβλίου.<br /><br />Από την πλευρά τους, οι συγγραφείς του εγχειριδίου και οι υποστηρικτές τους δεν διέβλεψαν εγκαίρως ότι, ενόψει εκλογών, οι κυβερνητικοί χειρισμοί του ζητήματος οδηγούσαν νομοτελειακά στην απόσυρση του βιβλίου. Ούτως ή άλλως, και αντίθετα απ’ ό,τι υποστηρίζεται, η κυρία Γιαννάκου περιέπεσε σε αλλεπάλληλα θεσμικά ολισθήματα, αναθέτοντας σε απολύτως εξωθεσμικούς κριτές τη «διόρθωση» του βιβλίου. Ποιές θα ήταν άραγε οι εξελίξεις, αν η συγγραφική ομάδα είχε αρνηθεί να συμμορφωθεί με τις εξωθεσμικές παρεμβάσεις αναρμοδίων όπως η Ακαδημία ή η κυπριακή κυβέρνηση;<br /><br />Εκτός όμως από τα ζητήματα που σχετίζονται με την πολιτική (ή μικροπολιτική) συγκυρία, υπάρχουν και εκείνα που συγκροτούν τον σκληρό πυρήνα της διαμάχης. Πολλοί από τους ιστορικούς που υποστήριξαν το βιβλίο δεν είδαν παρά τη συγκροτημένη επίθεση μιας πολύχρωμης παρέας «εθνικοφρόνων» που κατά καιρούς αναλαμβάνει εργολαβικά, μέσα από ευκαιριακές και μη συμπράξεις, την υπεράσπιση των ιερών και οσίων του έθνους. Αδιαφόρησαν έτσι για την πρόσληψη της συζήτησης, με άλλα λόγια για την κατανόηση των μηχανισμών χάρη στους οποίους οι εθνικοί μύθοι συνεχίζουν, χαϊδεύοντας τα αφτιά, να γοητεύουν και να θεωρούνται απαραίτητοι για την επιβίωση του έθνους. Για το γεγονός, δηλαδή, ότι οι μύθοι αυτοί συνιστούν καλώς ή κακώς δομικό στοιχείο της ιστορίας, όπως η ιστορία γίνεται ακόμη αντιληπτή τόσο στην «εθνικόφρονα» όσο και στην «αριστερή» εκδοχή της, και ότι το ξήλωμά τους δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και, πάντως, δεν κερδίζεται στη σύγχρονη Πνύκα των δελτίων των οκτώ.</span></p> <p style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"> </p> <p style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;" align="right"> <span style=";font-family:Verdana;font-size:85%;" > <i>(Ελευθεροτυπία,<span lang="en-us"> 20</span>/<span lang="en-us">10/</span>200<span lang="en-us">7</span>)</i></span></p> <p style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;" align="right"> </p> <b><span style="font-family:Verdana;"><a href="http://www.iospress.gr/" target="_parent"> <span style="font-size:85%;">www.iospress.gr</span></a></span></b><span style=";font-family:Verdana;font-size:85%;" ><br /></span>gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-77316546373011963102007-10-14T09:09:00.001+03:002008-04-08T19:01:58.380+03:00Τα Ζώδια και τα Ζώα<p class="style2">Ψευδο-επιστήμες στην εποχή της επιστήμης </p> <p align="center"><span class="style3"><span style="font-family:Arial,Helvetica,sans-serif;"><strong>από τον Νίκο Δήμου<br /> </strong></span></span></p> <p align="center"> </p> <p align="left">Όταν κάποιος με ρωτάει: «Τι ζώδιο είστε;» με πιάνει απελπισία. </p> <p>Ο άνθρωπος, σκέπτομαι, ζει στην εποχή των Σουμερίων και των Βαβυλωνίων! Είναι δυνατόν, μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια επιστημονική έρευνα, να πιστεύει ακόμα στην Αστρολογία! </p> <p>Δυστυχώς δεν είναι ο μόνος. Σύμφωνα με μία δημοσκόπηση της Gallup (1990, δείγμα 1232 ενήλικες Αμερικανοί) το 52% του συνόλου εμπιστεύεται την Αστρολογία. Δηλαδή η πλειοψηφία! Κι ας μην έχει αποδειχθεί ποτέ (πειραματικά και στατιστικά) ότι υπάρχει αιτιολογική σχέση ανάμεσα στις κινήσεις των άστρων και των ανθρώπων. (Αντίθετα, ό,τι προσπάθειες έγιναν, απέδειξαν περίτρανα την έλλειψη κάθε αντιστοιχίας). </p> <p>Κι όμως από καμία «σοβαρή» εφημερίδα μας δεν λείπει το ωροσκόπιο. Οι αστρολόγοι των ΜΜΕ γίνονται «μεντιατικές» προσωπικότητες, κι αντί να στιγματίζονται ως απατεώνες, πλουτίζουν χάρη στην ευπιστία των αφελών. </p> <p>Ζούμε στην εποχή της επιστήμης και της τεχνολογίας. (Η δεύτερη δεν είναι άλλο από την εφαρμογή και υλοποίηση της πρώτης). Οι αποδείξεις για την εγκυρότητα της επιστημονικής μεθόδου είναι χειροπιαστές και καθημερινές – από τον διακόπτη που ανάβει το φως μέχρι το κινητό τηλέφωνο. Χάρη στην επιστήμη έχει διπλασιαστεί ο μέσος όρος της ζωής μας, έχουν καταργηθεί οι αποστάσεις, έχουν φωτιστεί μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος, έχουν εξαφανιστεί φοβερές ασθένειες, έχουν βελτιωθεί οι καθημερινές συνθήκες της ζωής μας. </p> <p>Από όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, μόνο η επιστήμη προοδεύει. Μόνο αυτή ανακαλύπτει διαρκώς καινούργια «παραδείγματα» που είτε συμπληρώνουν είτε ανατρέπουν τα παλιά. Στις τέχνες, στην φιλοσοφία, στην ποίηση, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι υπάρχει πρόοδος σε σχέση με τους αρχαίους Κινέζους, Ινδούς ή Έλληνες. Αλλά η επιστήμη καλπάζει. Στα τελευταία πενήντα χρόνια έχει προσθέσει περισσότερη γνώση από όση είχε μαζέψει η ανθρωπότητα σε όλη της την ιστορία. </p> <p>Τείνουμε να σνομπάρουμε την «πρόοδο» κι αυτό το κάνουμε από τις άνετες κατοικίες μας (με κλιματισμό και θέρμανση), από τα σύγχρονα νοσοκομεία μας, τα γεμάτα ψυγεία μας και τα γρήγορα αυτοκίνητα και αεροπλάνα μας. Ας πάει να μιλήσει κανείς εναντίον της προόδου σε φτωχούς του Τρίτου Κόσμου και θα τον πάρουν με τα λεμόνια (αν έχουν…) Αυτοί ζουν σαν τους μακρινούς πρωτόγονους προγόνους μας, κυνηγημένοι από την στέρηση, τα καιρικά φαινόμενα, τις επιδημίες, τους λιμούς. </p> <p>Κι όμως. Παρόλη την ορατή πρόοδο της επιστήμης, παρόλη την καθημερινή επιβεβαίωση της επιστημονικής μεθοδολογίας, έχουμε γεμίσει ψευδο-επιστήμες, παρα-επιστήμες, δεισιδαιμονίες, μυστικιστικά και αποκρυφιστικά δόγματα, παράλογες θεωρίες. Άνθρωποι υποφέρουν (και ενίοτε πεθαίνουν) επειδή, αντί για την ιατρική επιστήμη, εμπιστεύονται «εναλλακτικές» θεραπείες. Άλλοι πληρώνουν μεγάλα ποσά σε μέντιουμ και μάντεις για να τους αποκαλύψουν αυτά που κανείς δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει. </p> <p>Γιατί υπάρχει αυτή η τόσο χτυπητή αντίθεση; Γιατί στην εποχή της επιστήμης θάλλουν τόσο πολύ οι αντι-επιστημονικές δοξασίες; (Τέτοιες ονομάζω όσες ισχυρίζονται ότι περιγράφουν και ερμηνεύουν φαινόμενα, χωρίς να καταθέτουν την μεθοδολογία τους και χωρίς να εκτίθενται στον συστηματικό πειραματικό έλεγχο της δοκιμής και του λάθους). </p> <p>Μία εξήγηση λέει πως η εξέλιξη της νοοτροπίας των ανθρώπων δεν συμβαδίζει με την ανάπτυξη της επιστήμης. Αν σήμερα το 52% πιστεύει στην Αστρολογία, τον Μεσαίωνα πρέπει να ήταν το 99%. Κι ίσως χρειασθούν ακόμα μερικοί αιώνες για να αποκτήσει ο μέσος άνθρωπος μία νοητική θωράκιση εναντίον όλων όσοι προσπαθούν να του υποβάλουν διάφορες παράλογες (αλλά χρήσιμες για τις ανάγκες του) ψευτοθεωρίες. Η επιστήμη μπορεί να πέτυχε πολλά – αλλά δεν έλυσε βασικά προβλήματα της ζωής: από την γνώση του μέλλοντος, μέχρι το μυστήριο του θανάτου. </p> <p>Εκεί λοιπόν εισχωρεί η παρα-επιστήμη που διατείνεται ότι συμπληρώνει τα κενά. Μερικοί μάλιστα έχουν τρομάξει με την ταχύτητα της εξέλιξης και τις αρνητικές της πλευρές. Έτσι γυρίζουν το βλέμμα προς τα πίσω, προς την αγνή και «φυσική» ζωή, τις αθώες και άδολες ρίζες. (Όλα αυτά ξεκινάνε από τον «ευγενή άγριο» του Ρουσσώ και τους Ρομαντικούς απογόνους του). </p> <p>Η διάδοση των ψευδοεπιστημών έχει άμεση σχέση με την παρακμή των θρησκειών και του θρησκευτικού συναισθήματος. Ο άνθρωπος, χάνοντας την πίστη του στις ξεκάθαρες συντεταγμένες του θρησκευτικού δόγματος, αναζητεί εναλλακτικές λύσεις. </p> <p>Βέβαια και οι θρησκείες δεν είναι άλλο παρά θεσμοποιημένες δεισιδαιμονίες. Απλώς τις έχουμε συνηθίσει. (Είναι πιο εύκολο να το καταλάβουμε αυτό αν δούμε τις θρησκείες των άλλων – ή προσπαθήσουμε να δούμε ψύχραιμα την δική μας με τα μάτια των άλλων: πως π. χ. τους φαίνεται η Άμωμη Σύλληψη ή το ομοιούσιον της Αγίας Τριάδος). Και είναι χαρακτηριστικό το πόσο συστηματικά και πεισματικά κυνηγάνε οι εκκλησίες τις λεγόμενες «αιρέσεις» αλλά και τις παραφυσικές πρακτικές, που δεν είναι άλλο από ανταγωνιστικά μαγαζιά. </p> <p>Από τη στιγμή λοιπόν που ο άνθρωπος έχει ανάγκη από μεταφυσική παρηγοριά (εκεί η επιστήμη δεν έχει να προσφέρει) και δεν την βρίσκει πια στην παραδοσιακή πίστη του, είναι φυσικό να καταφεύγει σε κάθε είδους δοξασίες οι οποίες εμφανίζονται πιο εκσυγχρονισμένες (π. χ. αστρολογία με ηλεκτρονικούς υπολογιστές!). </p> <p>Φτάσαμε στην ρίζα του προβλήματος. Η ανασφάλεια και αδυναμία του ανθρώπου τροφοδοτούν όλες αυτές τις καταστάσεις. Το ανθρώπινο ον αργεί να ενηλικιωθεί. Δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τον κόσμο χωρίς Πατρική Προστασία ή Μεταφυσική Παραμυθία. Ακόμα κουβαλάει μέσα του το δέος του πρωτόγονου. Βαθιά του κρύβει ένα φοβισμένο ζώο. Τον φόβο και το δέος εκμεταλλεύονται όλοι οι ψευδοπροφήτες. Πουλάνε ναρκωτικά του νου – συχνά πιο επικίνδυνα από την ηρωίνη.<br /> </p> <hr align="left" width="100"> <span class="style4">(Το άθρο αυτό είναι αναδημοσίευση από το <a href="http://www.ndimou.gr/">www.ndimou.gr</a> και μπορείτε να το δείτε <a href="http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=23">εδώ</a>)</span>gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6869164997160709869.post-42162956886595388942007-10-09T07:55:00.001+03:002008-04-08T19:03:41.227+03:00Εθνικισμός και εθνικό συμφέρονΑναδημοσιεύω απο το ΒΗΜΑ - ΝΕΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ενα ενδιαφέρον άρθρο του Π.Ελευθεριάδη πάνω στο "Μακεδονικό ζήτημα". Οι "λογικές" προσεγγίσεις ίσως τελικά υπερτερήσουν των "εθνικιστικών" και κάποτε σταματήσουμε να ασχολούμαστε με λάθος τρόπο με αυτό το θέμα.<br /><br />(Γενικότερα μπορείτε να ριξετε μια ματιά στις <a href="http://tovima.dolnet.gr/list_by_topic.php?fyllo=15184&tmhma=09">ΝΕΕΣ ΕΠΟΧΕΣ</a>, υπάρχουν ενδιαφέροντα άρθρα κατα καιρούς)<br /><span class="article"><h1 align="center"><a href="http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15184&m=B59&aa=1"><i>Εθνικισμός και εθνικό συμφέρον</i></a> </h1> <h2 align="center"> * Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης είναι εγκλωβισμένη στην πολιτική των κυβερνήσεων Μητσοτάκη και Παπανδρέου της περιόδου 1990-1995· μια πολιτική που χαϊδεύει το εύκολο πάθος και τον εθνικισμό μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης αλλά αγνοεί το εθνικό συμφέρον </h2> <p align="center"><br /> </p><h5 align="center"> Π. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ </h5> <p> </p><hr align="left" noshade="noshade" size="3" width="50%"><h4> <br /><a href="http://tovima.dolnet.gr/data/D2007/D1007/1neb59a.jpg"><img src="http://tovima.dolnet.gr/data/D2007/D1007/1neb59a.jpg" align="left" width="150" /></a><br /><br /><p> Ο ύπατος εκπρόσωπος της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ Χαβιέρ Σολάνα (δεξιά) και ο πρόεδρος της πΓΔΜ Μπράνκο Τσερβενκόφσκι στην κοινή συνέντευξη Τύπου που έδωσαν μετά τη συνάντησή τους στις Βρυξέλλες την περασμένη Τετάρτη </p></h4><hr align="left" noshade="noshade" size="3" width="50%"> <p> Ενα από τα πιο απογοητευτικά αποτελέσματα των εκλογών που πέρασαν ήταν η εκλογική επιτυχία του ΛΑΟΣ. Το κόμμα αυτό είναι πράγματι ένα κόμμα των άκρων, της ξενοφοβίας και του μίσους. Παρ' όλα αυτά, τα δύο μεγάλα κόμματα δεν είναι άμοιρα ευθυνών για την άνοδό του. Το κόμμα αυτό κτίστηκε πάνω στις εσφαλμένες κοινές παραδοχές και των δύο μεγάλων κομμάτων για το λεγόμενο «μακεδονικό ζήτημα». Αν τα δύο μεγάλα κόμματα είχαν περισσότερο θάρρος, θα είχαν αντισταθεί στα αισθήματα θυμού, απογοήτευσης και αγανάκτησης, που γέννησαν το «μακεδονικό ζήτημα». Αντί να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό ότι τα διάχυτα συναισθήματα αυτά ήταν υπερβολικά και τελικά εσφαλμένα, και τα δύο υποδαύλισαν τη λαϊκή αγανάκτηση για μικροκομματικά οφέλη και τώρα ευθύνονται για την επιτυχία του ΛΑΟΣ. Το μακεδονικό θέμα όμως είναι πλέον ανύπαρκτο, και το εθνικό μας συμφέρον απαιτεί επιτέλους να πούμε ότι είναι ανύπαρκτο. </p><p> <b>* Το όνομα «Μακεδονία» </b> </p><p> Στην αρχή το θέμα ήταν σύνθετο: αφορούσε τον αλυτρωτισμό των εθνικιστικών κινημάτων της πΓΔΜ, τις απειλές κατά της Ελλάδας (σοβαρές ή όχι, δεν ενδιαφέρει), καθώς και τη χρήση ελληνικών εθνικών συμβόλων. Κατόπιν της ενδιάμεσης συμφωνίας του 1995, όλα τα άλλα ζητήματα διευθετήθηκαν, αφού η πΓΔΜ άλλαξε τη σημαία της και το Σύνταγμά της. Το μόνο ζήτημα που μας χωρίζει σήμερα είναι το όνομα. </p><p> Γιατί αντιδρά η Ελλάδα στον αυτοπροσδιορισμό της πΓΔΜ ως «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»; Ποιο εθνικό της συμφέρον βλάπτεται; Η επίσημη θέση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών σήμερα είναι ότι η ονομασία αυτή «σφετερίζεται την πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας». Η θέση αυτή όμως είναι πολύ δύσκολο να θεμελιωθεί. </p><p> Η πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας είναι τα σημαντικότερα κείμενα της ελληνικής γλώσσας, τα μνημεία, τα κτίρια, τα αγάλματα, οι εκκλησίες και τα άλλα έργα τέχνης που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα, στο Βυζάντιο και στη μεταβυζαντινή και σύγχρονη εποχή. Ποιος τα έχει κληρονομήσει και σε ποιον ανήκουν; Σε κανέναν δεν ανήκουν ως ιδιοκτησία - με την έννοια ότι μπορεί να τα πουλήσει ή να τα καταστρέψει. Ανήκουν σε όσους τα διαβάζουν ή τα ακούν, τα επισκέπτονται ή τα θαυμάζουν. Ανήκουν ίσως κυρίως στους μελετητές τους, οι οποίοι φροντίζουν να μας εξηγούν τι σημαίνουν. Ολοι οι φερόμενοι ως συνιδιοκτήτες οφείλουν να τα σέβονται το ίδιο. </p><p> Ανήκουν και στους σημερινούς Ελληνες, ως πολιτιστική κοινότητα, αφού αποτελούν αληθινό τμήμα της Ιστορίας τους. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ανήκουν αποκλειστικά στην Ελλάδα ως κράτος. Ο ελληνικός πολιτισμός ανήκει και στους Κυπρίους και στους Ελληνες του εξωτερικού, αλλά και σε όσους αγαπούν και καλλιεργούν τα ελληνικά γράμματα και τη δημοκρατία, οπουδήποτε και αν βρίσκονται. Ανήκουν επίσης και στις χώρες όπου βρίσκονται σήμερα τα ερείπια της αρχαίας Εφέσου ή των αρχαίων Συρακουσών. Οι κληρονόμοι είναι τόσο πολλοί και τα δικαιώματά τους τόσο αποσπασματικά ώστε ο όρος χάνει το νόημά του. </p><p> Μπορεί κανείς να αφαιρέσει την κληρονομιά αυτή με το να κλέψει αγάλματα, εικόνες, χειρόγραφα. Αλλά η πΓΔΜ δεν κλέβει οτιδήποτε τέτοιο. Γι' αυτό και το υπουργείο χρησιμοποιεί την έκφραση «σφετερίζεται», δηλαδή ιδιοποιείται έναν ρόλο, ιδιότητα ή αξίωμα. Τέτοιος ρόλος, ιδιότητα ή αξίωμα όμως δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει, όπως είδαμε, ένας αποκλειστικός κληρονόμος της ελληνικής κληρονομιάς. Γι' αυτό το επιχείρημα του υπουργείου είναι άστοχο. </p><p> Το όνομα δεν σημαίνει βέβαια μόνο Γεωγραφία. Σημαίνει και Ιστορία. Σίγουρα μας ενόχλησε όλους η έφεση ορισμένων σκοπιανών εθνικιστών να καλλιεργούν τον μύθο ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Σλάβοι και όχι Ελληνες. Και όμως οι εξωφρενικές αυτές απόψεις (που όλοι θα θέλαμε να μην υπήρχαν) δεν προσβάλλουν την Ελλάδα ούτε απειλούν την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Εάν είναι εσφαλμένες, τότε προσβάλλουν μόνον αυτούς που τις διατυπώνουν. Το θέμα αυτό είναι θέμα των ιστορικών και των αρχαιολόγων. Το πώς θέλουν οι Σκοπιανοί να αναφέρονται στην Ιστορία τους, δηλαδή με ψέματα και προπαγάνδα, δεν είναι κάτι που αφορά την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Η κληρονομιά μας είναι ζήτημα της ιστορικής αλήθειας. Δεν απειλείται από αναξιόπιστους ισχυρισμούς. Ο σεβασμός της αλήθειας σπάνια είναι θέμα εξωτερικής πολιτικής. Είναι κυρίως θέμα παιδείας. </p><p> <b>* Το ελληνικό βέτο </b> </p><p> Η ελληνική εξωτερική πολιτική θα πρέπει συνεπώς να πάψει να ασχολείται με τέτοια ζητήματα. Το αν έχουμε εμείς ή οι Σκοπιανοί περισσότερη σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο είναι θέμα των ιστορικών. Ας πιστεύει καθένας μας ό,τι θέλει. </p><p> Το εθνικό συμφέρον είναι αλλού. Η ελληνική κοινή γνώμη μάλλον έχει ξεχάσει ότι μέχρι το 2001 η πΓΔΜ απειλείτο από εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της αλβανικής μειοψηφίας και της σλαβικής πλειοψηφίας. Η Συμφωνία της Οχρίδας που σταμάτησε τις βίαιες συγκρούσεις βασίστηκε στην προοπτική ότι η αλβανική μειονότητα θα προστατευτεί μέσω της ένταξης της χώρας στους ευρατλαντικούς θεσμούς. Κομμάτι της πορείας αυτής είναι ασφαλώς η ένταξή της στο ΝΑΤΟ και η σταδιακή έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας στην ΕΕ. Πώς στηρίζει η Ελλάδα τη συμφωνία αυτή; </p><p> Η απάντηση είναι ότι δεν τη στηρίζει. Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης είναι εγκλωβισμένη στην πολιτική των κυβερνήσεων Μητσοτάκη και Παπανδρέου της περιόδου 1990-1995· μια πολιτική που χαϊδεύει το εύκολο πάθος και τον εθνικισμό μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης αλλά αγνοεί το εθνικό συμφέρον. </p><p> Η επίσημη πολιτική μας, παρά τις παλινδρομήσεις του Πρωθυπουργού κατά την προεκλογική περίοδο, είναι ότι απειλούμε σήμερα με άσκηση βέτο την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και τη συνέχιση της πορείας της στην ΕΕ. Η κυβέρνηση σήμερα φαίνεται ότι θεωρεί πως το όνομα της πΓΔΜ είναι κάτι πιο σημαντικό από τη σταθερότητα και την ειρήνη της περιοχής μας. Οτι ο κίνδυνος εμφυλίου πολέμου δύο ώρες από τη Θεσσαλονίκη είναι κάτι ήσσονος σημασίας.<br /> </p><h2 align="center"> Το δικό μας όνομα </h2> <p> Είναι εντυπωσιακό πώς η πολιτική μας για τα Σκόπια συμβαδίζει με μια ακατανόητη πολιτική στο θέμα του ονόματος της δικής μας χώρας. Οταν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μάς αφαίρεσε τα διαβατήριά μας τον περασμένο Ιανουάριο, μας τα αντικατέστησε με νέα διαβατήρια τα οποία ενώ χρησιμοποιούν την αγγλική γλώσσα συνεχίζουν να αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τον όρο «Greece», που σημαίνει ακριβώς Ελλάδα, αρχαία και σύγχρονη. Το όνομα της χώρας μας φέρεται μόνον ως Hellenic Republic, και πουθενά ως «Greece» (ή «Grèce» ή «Griechenland») όπως είναι διεθνώς γνωστό, με αποτέλεσμα να με ρωτούν σε διάφορα αεροδρόμια οι υπάλληλοι από ποια χώρα προέρχομαι. </p><p> Ομολογώ ότι αγνοώ τον λόγο της προτίμησης αυτής αλλά υποθέτω ότι έχει σχέση με τον εθνικιστικό θυμό κάποιων υπουργών ή υφυπουργών. Ο όρος «Greece» είναι σήμερα καθιερωμένος στην αγγλική γλώσσα ως το όνομα της χώρας μας, του έθνους μας και του πολιτισμού μας. Μετά την Επανάσταση, η Συνθήκη του Λονδίνου το 1832 αναγνώρισε το νέο ελληνικό κράτος ως «Greece». Οταν τα παιδιά στα αγγλικά σχολεία διδάσκονται σήμερα αρχαία ελληνικά, το μάθημα αυτό ονομάζεται απλά «Greek language». </p><p> To όνομα της χώρας μας είναι όμορφο και πολύτιμο. Είναι ειρωνικό το ότι στο όνομα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς η κυβέρνηση επενδύει τόσο κόπο στο όνομα μιας άλλης χώρας, ενώ είναι τόσο σπάταλη με το δικό μας. </p><p> <b><i>Ο κ. Παύλος Ελευθεριάδης διδάσκει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.</i></b> <br /></p></span> <br /> <br /> <p align="right"><b>Το ΒΗΜΑ, 07/10/2007 , Σελ.: B59<br /> Κωδικός άρθρου: B15184B591<br /> ID: 289778</b></p>gttwinshttp://www.blogger.com/profile/13850330837329206389noreply@blogger.com0