"Η εθνικότητα της οικογένειάς μας είναι Αϊμάρα. Ήμασταν επτά αδέλφια αλλά μόνο οι τρεις επιβιώσαμε. Τα άλλα μου αδέλφια πέθαναν ενός- δυό χρονώ. Αυτές είναι οι συνθήκες ζωής των οικογενειών στην επαρχία. Πάνω από τους μισούς πεθαίνουν και, ήμασταν τυχεροί που οι τρεις απ' τους επτά γλιτώσαμε.."

Χρειάστηκαν περισσότερα από 500 χρόνια για να φτάσει στο προεδρικό αξίωμα ένας από τους ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής. Ακόμη και έτσι, η εκλογή του, η καταγωγή του, η άνοδός του στην εξουσία, συνεχίζουν να εκπλήσσουν τις λευκές ισπανικής καταγωγής ελίτ. Είναι πολλοί που ακόμη δεν μπορούν να δεχθούν ότι ο αγρότης, καλλιεργητής της κόκας, βοσκός των λάμα, ιθαγενής Έβο Μοράλες, ο άνθρωπος του "ενός πουλόβερ", είναι πρόεδρος μιας πλούσιας σε πλουτοπαραγωγικές πηγές χώρας, που παραμένει η φτωχότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής.

"Στο Ισαλάβι ζούσαμε σε ένα χωμάτινο καλύβι με αχυρένια σκεπή. Ήταν πολύ μικρό, όχι πάνω από τρία επί τέσσερα. Το 'χαμε για κρεβατοκάμαρα, κουζίνα, τραπεζαρία, τα πάντα - δίπλα του ήταν ο στάβλος για τα ζώα μας. Ζούσαμε φτωχικά, όπως όλη η κοινότητα".

Ο Έβο Μοράλες, πρόεδρος της Βολιβίας, γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1959, στην περιοχή της Ορινόκα. Έζησε τη φτωχή ζωή του αγρότη και μπήκε στους λαϊκούς αγώνες μέσω του συνδικαλισμού, εκπροσωπώντας τους καλλιεργητές κόκας στον αγώνα τους κατά της αμερικανοκίνητης πολιτικής καταστροφής όλων των φυτειών στη Βολιβία. Το αγωνιστικό του πνεύμα ξεχώριζε πάντα. Φυλακίστηκε, διώχθηκε, τον κακοποίησαν, του αφαίρεσαν ακόμη και την έδρα του, όταν μπήκε για πρώτη φορά στη

Ο Μοράλες μοίρασε γη σε φτωχούς αγρότες
Γερουσία, αλλά δεν κατάφεραν να τον κάμψουν.

"Περισσότερες από μία φορές, ειδικά όσο ήμουν στη φυλακή, άκουσα από τους διάμεσούς μου με τον κόσμο μια φράση που ερχόταν από τα σωθικά της κοινωνίας: Στο Τσαπάρε υπάρχουν χιλιάδες Έβο".

Η πρώτη φορά που τράβηξε το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινής γνώμης, ήταν το 2002 όταν κατέλαβε τη δεύτερη θέση στις προεδρικές εκλογές, ηγούμενος του Κινήματος Προς το Σοσιαλισμό, ενώ ο πρέσβυς των ΗΠΑ στη Βολιβία προειδοποιούσε πως η χώρα του "δεν θα ανεχθεί την πολιτική υποψηφίων σαν τον κο Μοράλες". Ποτέ ξανά ιθαγενής δεν είχε φτάσει τόσο κοντά στην εξουσία. Όμως, ήταν πολλά τα πράγματα που "ποτέ ξανά" δεν είχαν γίνει.

Τις επόμενες εκλογές, τις είχε κερδίσει πριν καν προκηρυχθούν. Η παραίτηση του προέδρου Σάντσες ντε Λοζάδα, το 2003, ήταν αποτέλεσμα των τεράστιων λαϊκών πιέσεων για την (επανα)κρατικοποίηση του πολύπαθου ενεργειακού τομέα, στις οποίες ο Έβο είχε ηγετικό ρόλο. Η δημοφιλία του ανέβαινε συνεχώς. Ο πρόεδρος προσπάθησε να τον μειώσει, να καταστρέψει την δημόσια εικόνα του, επιμένοντας να τονίζει ότι ο Έβο είναι καλλιεργητής κόκας, ένας "αγρότης του ναρκεμπορίου".

"Είμαι καλλιεργητής κόκας. Καλλιεργώ το φύλλο της κόκας, που είναι ένα αγαθό της φύσης. Δεν το κάνω κοκαϊνη. Ούτε η κοκαϊνη ούτε τα ναρκωτικά ήταν ποτέ μέρος του πολιτισμού των Άνδεων".

Αντιδρώντας, και εκφράζοντας τους ιθαγενείς, ο Μοράλες επιδόθηκε σε έναν τεράστιο αγώνα να εξηγήσει το ρόλο που έχει η κόκα στην κουλτούρα των ιθαγενών, ρόλος που δεν έχει καμμία σχέση με τη δυτική χρήση της. Επέτυχε. Έγινε η φωνή της υγιούς σχέσης των ιθαγενών με τη γη τους, η φωνή που ξεσκέπαζε την αποσπασματική και βάρβαρη πολιτική των ΗΠΑ κατά των ναρκωτικών, η οποία προσπαθούσε να καταστρέψει αυτά που δεν κατανοούσε. Τα αποτελέσματα της επιτυχίας αυτής ήρθαν να προστεθούν στις συμπάθειες που είχε κερδίσει λόγω της λάσπης που δεχόταν.

Οι πρώτες του κινήσεις, όταν εξελέγη πανηγυρικά πρόεδρος το 2005, ήταν μηνύματα προς τους ανθρώπους που του εμπιστεύτηκαν τη μοίρα τους: μείωσε τον προεδρικό μισθό κατά το ήμισυ και ζήτησε από τους υπουργούς και βουλευτές του να κάνουν το ίδιο.

"Θέλω να πω στα αδέλφια μου τους ινδιάνους, ότι 500 χρόνια αγώνων των ιθαγενών, 500 χρόνια λαϊκών αγώνων δεν πήγαν χαμένα. Τώρα παίρνουμε τη σκυτάλη και θα την κρατήσουμε για τα επόμενα 500 χρόνια. Θα δώσουμε τέλος στην αδικία και τις ανισότητες".

Όταν ανέλαβε, τα διεθνή πρακτορεία σχολιάζαν το ξερό του κεφάλι, το γεγονός ότι είχε μόνο ένα "καλό" πουλόβερ που το φορούσε σε όλες τις επίσημες συναντήσεις, τις αριστερές του θέσεις και τη σχέση του με αυτούς που αποκαλεί απλά "συντρόφους" - τον Φιντέλ Κάστρο και τον Ούγο Τσάβες. Η πολιτική Τσάβες και η πολιτική Μοράλες έχουν πολλές αναλογίες, με σημαντικότερο κοινό σημείο τον αγώνα για επανακρατικοποίηση των ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών των κρατών τους. Παράλληλα όμως, ο Έβο έχει δώσει ένα ξεχωριστό στίγμα, με την προσπάθειά του να καλύψει το κενό των 500 ετών καταπίεσης, ανισότητας και αδικιών εις βάρος των ιθαγενών, υπερασπιζόμενος την κουλτούρα τους, τις γλώσσες τους και το δικαίωμα στη θρησκεία τους.