Αλυσίδες ή καδένες..

Ανοίγω το laptop και ...πσστττ-μπόινγκ!!!.. ένα μπαλάκι ακαθόριστου σχήματος, όγκου και βάρους με βρήκε κατακούτελα. "Μμμμμ, σίγουρα είναι του φίλτατου "πνεύματος".."
"Οχι ρε Ροζ Μονόκερω μου, είναι απ' αυτά τα chain-mails, τι να κάνω??" αναρωτήθηκα ...
Φοβούμενος την πιθανή κατάρα του αόρατου πνεύματος αποφάσισα να το συμπληρώσω και αναγκαστικά να το δημοσιεύσω...

1.Όνομα
Πατρός ή μητρός?? Ψευδώνυμο ίσως??

2. Γενέθλια
Ήμουν μηδέν ετών προς μίας ημέρας μωρό, αδύνατο να θυμηθώ ακριβώς..

3. Ζώδιο
Μεγάλη Άρκτος .... ή κάτι μπερδεύω??

4.Χρώμα μαλλιών
Αααα παιδιά δεν φοράω μάλλινα ούτε το χειμώνα, με ενοχλούν στο λαιμό!

5. Χρώμα οφθαλμών
Οφθαλμών αντί οφθαλμών.... αυτό είναι?

6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ;
Το τι κάνουμε στο κρεβάτι μας δεν τα λέμε στα internet...

7. Είδος μουσικής που ακούς
Kυρίως torrents

8. Χαρακτήρας DISNEY/WB
O Γκαρής, από τον Γουίνι

9. Ποιος φίλος σου μένει πιο μακριά;
Πάντως όχι αυτός που μένει πιο κοντά, ο άλλος...

10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις:
Ξύπνησα ή ονειρεύομαι ότι ξύπνησα?

11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι:
Εμένα!! Δεν ξεκολλάω από πάνω μου με τίποτα!

12. Τι έχεις στον τοίχο σου?
Στον τοίχο μου? πίσω μου? μισό λεπτό να δω...ΑΑΑΑΑ ένα ελάφι!!!!

13. Τι έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου?
Μετά απ'αυτό που έπαθα με τον τοίχο σιγά μη σκύψω να δω!!

14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες?
Ελα ρε ...δεν έχετε δει θρίλερ?? Θα πηγαινα μόνος μου στο υπόγειο με σβηστά φώτα για να δω. Μετά θα έβγαινα και στο δάσος απέναντι απο το σπίτι ... μόνος ....στο σκοτάδι....

15. Αγαπημένος αριθμός:
π

16. Αγαπημένο όνομα:
Μ'αρέσει το Φάνη-Πάλη ( Είναι Φάνη-Πάλη ή Φάνη-Πάλι? Οπως το αρκουδάκι Πάντα... ήταν αρκουδάκι πάντα?? χμμμμ..)

17. Τα χόμπι σου:
Να συμπληρώνω ερωτηματολόγια, δεν το κατάλαβες τόση ώρα??

18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα?
Μπορεί και να είμαι κάπου αλλού και εγώ να είμαι απλά ένα είδωλο του "αλλού" εαυτού μου. Για μισό λεπτό.... άρα ο "άλλος" γράφει με το αριστερό....αχαα!!!

19. Μια ευχή για το μέλλον:
Ποιο μέλλον ?? ετσι όπως πάμε η Γη θα μας τιμωρήσει!! (σοβάρεψα εεεε..)

20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες;
... 900 χρόνια πίσω! Να ψάξω για το Ιερό Δισκοπότηρο. Να συναντήσω τους Ιππότες της...Στρογγυλής Τραπέζης, να χρειαστεί να αντιμετωπίσω τον Μαύρο Ιππότη, να συναντήσω τους βωμολόχους Γάλλους και τους Ιππότες που λένε όλο «ναι»...ουάου!!

21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου:
Ενα τσιγάρο!!.... Οχι ρε συ ..το έκοψα!!! εεεεε.....ένα κεράκι!

22. Αγαπημένο λουλούδι:
το λουλούδι του μπακτσέ..

23. Αγαπημένη σειρά:
Είμαι μεταξύ δύο σειρών....μμμμ.... ΙΚΑ ή εφορία??? και οι δύο είναι τρομερές!! μπα, θα διαλέξω Καρφούρ 10' πριν το κλείσιμο!!

24. Αγαπημένη ταινία:
Μονωτικη. Κυρίως κόκκινη!

25. Αγαπημένο τραγούδι:
Των τζιτζικιών. Υπάρχει σχέση αγάπης και μίσους! (στην πόλη όλοι το αναπολούμε και το Καλοκαίρι μας τη σπάει!!)

26. Aγαπημένο βιβλίο:
Η Βίβλος. (γιατί ρε??? στα καλλιστεία όλες αυτό λένε! όπα, πρέπει να το έχουμε διαβάσει??)

27. Αγαπημένο ζώο:
Ο βραδύπους !! απίστευτος!! Τον βλέπεις και σε πιάνει άγχος... "άντε βρε παιδί μου, θα σε φάνε!!". Δίνει στα ντοκιμαντέρ μια διάσταση θρίλερ!

28. Αγαπημένο ρούχο:
Μαγιό. Κυρίως μονοκίνι.

29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:
Η μισή Ελλάδα ! στενάξαν τα reality, καλά δεν βλέπετε??

30. Αγαπημένο χρώμα:

Καλά, πλάκα με κάνεις?? η οθόνη μου έχει, λέει, 16-εκατομμύρια χρώματα... άει διάλεξε εσυ ένα χρώμα!!

31. Αγαπημένο φαγητό:
Οχι άλλο κάρβουνο!! Για φαγητό ξαναρώτα με 15 μέρες μετά το Πάσχα. Για τώρα έκλεισα!

32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι?
Θα ταυτιζόμουν με τον Ζορό, αν αντί για "Ζ" χάραζε, "Με λένε Ζορο, έχω και άλογο, πάμε μια βόλτα?"

33. Κακή συνήθεια:
Να συμπληρώνω ερωτηματολόγια! δεν το κατάλαβες?

34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει:
Μ'αρέσω ολοσχερώς και εντελώς... τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε μένα!! δεν θα ήθελα να αδικήσω τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά μου!! ειμαι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς..

35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει:
Δεν συνηθίζω να αναφέρομαι ατομικά σε κάποιο χαρακτηριστικό. Όταν η προσωπικότητα πάει καλά δεν αλλάζουμε την σύνθεση. Είμαστε μέσα στους στόχους μας!!

36. Συνηθισμένη ατάκα:
Aν ο Θεός ήταν Δημοκράτης δεν θα έδινε δέκα εντολές, θα έδινε δέκα προτάσεις προς συζήτηση.

37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις:
Να μην δουλεύω.

38. Μεγαλύτερος φόβος:
Μάγκες, αν υπάρχει Θεός την κάτσαμε!!!

39. Η καλύτερη pizza:
Με διαφορά η www.pizza.com!!
"Τελικά κέρδισε 2,6 εκατομμύρια δολάρια πουλώντας τη διαδικτυακή διεύθυνση pizza.com, η οποία του κόστιζε μόνο 20 δολάρια ανά έτος από το 1994 που την αγόρασε."

40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι:
Οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου!! απλά δεν το ξέρουν ακόμα... είναι σε διαπραγματεύσεις. Τα κατσικάκια το έμαθαν τώρα κοντά...

Ουφ, τέλειωσα!!
Πετάω το μπαλάκι στην τύχη και...

Υπατία

Δημήτρης Βαρβαρήγος : Μέσα στη νύχτα όπου η σιωπή έχει φωνή εγώ καταφέρνω να βρίσκω εκείνη τη γαλήνη που χρειάζεται …

Αποσπάσματα απο συνέντευξη που πήρε ο Μπάμπης Δερμιτζάκης από τον Δημήτρη Βαρβαρήγο.




"- Δημήτρη, το βιβλίο σου με θέμα την Υπατία, είχε μεγάλη απήχηση. Πριν μας πεις τι ήταν αυτό που σε παρώθησε να γράψεις αυτό το βιβλίο, πες μας δυο λόγια γι' αυτήν, για τους αναγνώστες που αγνοούν την τραγική ιστορία της. Κι εγώ συμπτωματικά έμαθα γι' αυτήν, πριν χρόνια, όταν μια φίλη μου άνοιξε εκδοτικό οίκο με αυτό το όνομα.

Δυστυχώς δεν είναι διαδεδομένη η ιστορία και ο βίος αυτής της σημαντικής γυναίκας για ευνόητους λόγους… η θρησκεία. Λοιπόν η Υπατία υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες γυναικείες μορφές που έζησε τον 4ο - 5ο αιώνα μ.Χ. και δίδασκε όπου μπορούσε, στο πανεπιστήμιο, στη βιβλιοθήκη, στους δρόμους, μαθηματικά, αστρονομία και πλατωνική φιλοσοφία. Εποχή σκοταδισμού και θρησκευτικού φανατισμού όπου οι επιστήμες θεωρούνταν μαγγανείες. Φαντάσου λοιπόν εκείνη την περίοδο μια γυναίκα να προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό τον ελληνικό ιδεαλισμό με το αστείρευτο πνεύμα του. Της έλαχε να είναι η τελευταία εκπρόσωπος του φθίνοντος ελληνικού πολιτισμού. Η εκκλησία αναλαμβάνει να παίξει σημαντικό ρόλο στη πολιτική της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Εποχή έξαρσης και άγριου θρησκευτικού φανατισμού. Ομάδες κρούσης ορμητικών χριστιανών ξεκινούν καταστροφές παγανιστικών ναών, διωγμούς εθνικών και εβραίων. Το όραμα του Κύριλλου για μια συμπαγή θρησκεία βρίσκει εμπόδιο και στην Υπατία. Την κατηγορεί ως ειδωλολάτρισσα και την κατάλληλη χρονική στιγμή οι παραβολάνοι την σύρουν μέσα στην εκκλησία και τη διαμελίζουν με αχιβάδες. Οι αχιβάδες ήσαν θαλασσινά όστρακα λειασμένα και κοφτερά σαν ξυράφια. Τα χρησιμοποιούσαν συνήθως στα βυρσοδεψία αλλά και ο λαός για πολλές άλλες χρήσεις.
Μετά το θάνατο της Υπατίας ακολούθησε η φυγή πολλών λογίων και η αρχή του τέλους της Αλεξάνδρειας ως σημαντικού κέντρου μάθησης.
Είναι βλέπεις η μοίρα των πρωτοπόρων, των μεγάλων φυσιογνωμιών να μην τους αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι τη στιγμή που ζουν γιατί δεν έχουν φτάσει στο βαθμό της δικής τους εξέλιξης.
Προσωπικά αισθάνομαι πολύ περήφανος καθώς κατέχω την πρωτιά ως έλληνας συγγραφέας που αναφέρθηκε με τρόπο αναλυτικό για την Υπατία."


"- Εδώ θα σου κάνω μια παρατήρηση σαν βιβλιοκριτικός. Ενώ αναφέρεσαι σύντομα στα ιστορικά πρόσωπα σε επίμετρο στο βιβλίο σου, δεν γράφεις τίποτα για τους παραβολάνους. Βέβαια από τα συμφραζόμενα καταλαβαίνει κανείς τι ήσαν. Μήπως όμως θα μπορούσες να μας πεις τώρα δυο λόγια γι' αυτούς;

Συμβαίνει μέσα σε πεντακόσιες σελίδες να ξεφύγουν μερικές λεπτομέρειες, ευτυχώς μικρές, άλλωστε το βιβλίο είναι μυθιστορία και δεν ήθελα να βάλω παραπομπές κι επεξηγήσεις που θα διαφοροποιούσαν τη δομή του. Όμως στις “σημειώσεις του συγγραφέα” σελίδα 519 το έχω καταγραμμένο. Λοιπόν οι δολοφόνοι της Υπατίας ήταν οι παραβολάνοι, φανατικοί οπαδοί της εκκλησίας και ομάδα κρούσης του Κύριλλου. Πεντακόσιοι περίπου μοναχοί φερμένοι από μονές κι από ειρκτές της Νιτρίας, όπου με υποκινητή τον κλήρο, ασκούσαν επιθετική στάση, κατέστρεφαν αρχαιοελληνικούς ναούς, εκφόβιζαν κι αντιμάχονταν όσους θεωρούσαν αντιθέτους. Έτσι και με την εθνική Υπατία που τη θεώρησαν παγανίστρια λόγω των μαθηματικών κι αστρονομίας και τροχοπέδη στην ανάπτυξη του χριστιανισμού, την έσυραν μέσα στο καισάριο, στη χριστιανική εκκλησία και τη διαμέλισαν με αχιβάδες.


- Διαβάζοντας το μυθιστόρημά σου συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι ο χριστιανικός φονταμενταλισμός ήταν τρισχειρότερος από τον μουσουλμανικό. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι ο πρώτος ανήκει στην ιστορία ενώ ο δεύτερος είναι εφιαλτικά παρών. Γράφοντας το βιβλίο σκεφτόσουν καθόλου την αναλογία;

Η προσπάθεια μου να ξαναζωντανέψω εκείνη τη σκοτεινή εποχή μ' έκανε να κοιτάξω κατάματα την ιστορία και περισσότερο αντικειμενικά απ' όσο εν πολλοίς συμβαίνει να είναι καταγραμμένη. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο βρισκόμουν αντιμέτωπος σχεδόν με το σύνολο των ιδεών και απόψεων μου περί θρησκευτικών θεωριών και πεποιθήσεων. Και κάθε μέρα μου έρχονταν στο μυαλό τα λόγια του Πλάτωνα που είπε: “Δώσε στο παιδί να πιστέψει ένα θεό για να χάσει την αθωότητα του”.
Οι θρησκείες είναι σε ανθρώπινα χέρια και ανάλογα με τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω τους ασκούν εξουσία μέσα από αυτήν. Ο δογματισμός σε κάθε του έκφραση είναι αρνητικό στοιχείο ανεξάρτητα αν λέγεται χριστιανισμός ή μουσουλμανισμός. Μεγάλη συζήτηση, πώς να μιλήσεις για πράγματα που μπορούν να περιοριστούν με τη λογική μέσω της γνώσης κι όχι ακουμπισμένα τυφλά σε μία θρησκεία. Απλά λυπάμαι όσους πιστεύουν με δογματικό τρόπο και στο όνομα του θεού τους είναι ικανοί να σκοτώσουν τον συνάνθρωπό τους. Μακριά από μένα."




Μπάμπης Δερμιτζάκης
για το lexima.gr

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗΝ ΠΓΔM

Μια χρυσοφόρα Συμφωνία

Η καραμέλα που ακούγεται ακόμα και από επίσημα χείλη είναι ότι από την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας οι σχέσεις Ελλάδας και ΠΓΔΜ έχουν παγώσει. Ισχύει το ακριβώς αντίθετο: Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εξωτερικών, αυτά τα δώδεκα χρόνια αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα οι σχέσεις των δύο χωρών:

Από τις δεκαεπτά μεγαλύτερες ξένες επενδύσεις σε ΠΓΔΜ, οι επτά είναι ελληνικές. Βάσει του μετοχικού κεφαλαίου, οι ελληνικές επενδύσεις στην ΠΓΔΜ ανήλθαν την περίοδο 2000-2006 σε 262,4 εκατ. δολ., ή, αν υπολογισθεί το σύνολο των ετησίων ροών επενδύσεων, κατέλαβαν τη δεύτερη θέση μεταξύ των ξένων επενδύσεων.

Ο υπολογισμός της ροής ξένων επενδύσεων βάσει μετοχικού κεφαλαίου δεν αφορά το πραγματικό επενδεδυμένο κεφάλαιο των επιχειρήσεων, το οποίο εμφανίζεται μόνο στα στοιχεία του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών της Κεντρικής Τράπεζας της ΠΓΔΜ.

Δεδομένου ότι μεγάλο μέρος των ελληνικών κεφαλαίων έχει εισρεύσει στην ΠΓΔΜ μέσω εταιρειών ελληνικών συμφερόντων, που έχουν την έδρα τους και σε άλλες χώρες (Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Κύπρος, Ιρλανδία), και λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιωτικοποιήσεις και εξαγορές (ΕΛΛ.ΠΕ.-ΟΚΤΑ, ETE-Stopanska Bank, OTE-Cosmofon, TITAN-UJSE, 3E-Pivara, Alpha Bank, Kyriakidis, Elbisco-Zitolux), το μέγεθος των ελληνικών επενδύσεων, σύμφωνα με το επενδεδυμένο κεφάλαιο, είναι ανώτερο του επισήμως εγγεγραμμένου και ανέρχεται σε 950 εκατ. ευρώ, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση και απασχολώντας πάνω από 20.000 άτομα, ενώ οι σαράντα μεγαλύτερες εταιρείες ελληνικών συμφερόντων στην ΠΓΔΜ διαθέτουν επενδεδυμένο κεφάλαιο 830 εκατ. ευρώ.

Στο σύνολο της αξίας των ελληνικών επενδύσεων, το 25% καταλαμβάνουν οι επενδύσεις στον τομέα πετρελαίου, το 17% σε τηλεπικοινωνίες, το 28% σε Τράπεζες, το 10% σε κλάδο τροφίμων, 15% σε βιομηχανία και το 5% σε λοιπούς τομείς. Ακόμα και στο ένα από τα τρία ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια της ΠΓΔΜ (Alpha) υπάρχει συμμετοχή ελληνικού κεφαλαίου.

Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδος (ΕΣΥΕ), το 2005 οι ελληνικές εξαγωγές προς την ΠΓΔΜ αυξήθηκαν κατά 6,72%, σε σχέση με το 2004 (από 382,1 εκατ. δολ. σε 407,9 εκατ.), ενώ οι ελληνικές εισαγωγές από ΠΓΔΜ αυξήθηκαν κατά 63,49% (από 150,4 εκατ. δολ. σε 245,9 εκατ.). Το 2005, ο όγκος εμπορίου αυξήθηκε κατά 22,17% (από 532,5 εκατ. δολ. σε 653,8 εκατ.) και το εμπορικό ισοζύγιο διατηρήθηκε θετικό για την Ελλάδα (162 εκατ. δολ.) παρά τη μείωσή του κατά 30,08% σε σχέση με το 2004 (231,7 εκατ.). Η ραγδαία αύξηση των ελληνικών εισαγωγών από ΠΓΔΜ οφείλεται στο γεγονός ότι οι ελληνικές εταιρείες οι οποίες έχουν εγκατασταθεί στην ΠΓΔΜ εισάγουν πρώτες ύλες από την Ελλάδα και επανεξάγουν το προϊόν τους στην Ελλάδα (παθητική τελειοποίηση, κοινώς «φασόν»).

Περιττό να πούμε ότι ένα είναι το όνομα των γειτόνων μας για όλες αυτές τις επιχειρήσεις (ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για θυγατρικές ελληνικών κρατικών εταιρειών είτε για ιδιωτικές επενδύσεις): «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Αυτό το «ελληνικό θαύμα» στην ΠΓΔΜ δεν έγινε τυχαία. Μετά την άρση του εμπάργκο και την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας ανέλαβαν πρωτοβουλία στελέχη του επιχειρηματικού κόσμου που είχαν γνώση του χώρου της Γιουγκοσλαβίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το λόμπι των ξένων εισαγωγέων στην ΠΓΔΜ συντονίζεται κυρίως από τον οργανισμό International Council of Investors (ICI), που ιδρύθηκε το 2002 από 11 Ελληνες, με τη βοήθεια του Συνδέσμου Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος.

Στο δ.σ. του ICI πλειοψηφούν οι Ελληνες, ενώ πρόεδρός του είναι ο Αριστείδης Βλάχος και τις ετήσιες συνελεύσεις του παρακολουθεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ.

Εντυπωσιακή είναι και η ανάπτυξη του τουρισμού μεταξύ των δύο κρατών. Παρά την αβάσταχτα ακριβή βίζα (35 ευρώ), το 2006 επισκέφθηκαν την Ελλάδα 443.319 τουρίστες από την ΠΓΔΜ, που είναι η πρώτη χώρα, για την Ελλάδα, σε αριθμό έκδοσης βίζας, με 100.000 περίπου θεωρήσεις ετησίως.

Ανέφελη συνεργασία;

Από την άλλη μεριά, η ΠΓΔΜ έχει μονομερώς καταργήσει τη βίζα από χρόνια, διευκολύνοντας τους Ελληνες να επισκέπτονται τη χώρα τους ακόμα και για έναν καφέ. Μάλιστα, από τον Ιούνιο του 2007, έπειτα από διάβημα των τουριστικών πρακτόρων, η ΠΓΔΜ αποφάσισε να επιτρέπει την είσοδο με την επίδειξη απλά της ελληνικής ταυτότητας, ξεπερνώντας έτσι τις δυσκολίες που προκάλεσε η καθυστέρηση έκδοσης διαβατηρίων από την ΕΛ.ΑΣ.

Την περίοδο 1997-2002, η Ελλάδα χορήγησε συνολικά ποσόν 53,27 εκατομμυρίων ευρώ, με τη μορφή αναπτυξιακής βοήθειας, στην ΠΓΔΜ και ειδικότερα στους τομείς υγείας, εκπαίδευσης, προστασίας του περιβάλλοντος, εμπορίου, δημόσιας διοίκησης και ανθρωπιστικής βοήθειας.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη θέση μεταξύ των κρατών που χορηγούν βοήθεια στην ΠΓΔΜ, μετά τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Το πενταετές Ελληνικό Σχέδιο για την Οικονομική Ανασυγκρότηση των Βαλκανίων (ΕΣΟΑΒ 2002-2006) προβλέπει τη χορήγηση 74, 84 εκατ. ευρώ στην ΠΓΔΜ. Ελλάδα και ΠΓΔΜ συνεργάζονται στο επιχειρησιακό πρόγραμμα διασυνοριακής συνεργασίας Interreg ΙΙΙ 2000-2006, μοιράζοντας συνολικούς πόρους 103 εκατ. ευρώ με στόχο «να μην αποτελούν τα εθνικά σύνορα εμπόδιο στην ισόρροπη ανάπτυξη και στην ενοποίηση του ευρωπαϊκού εδάφους».

Η περιγραφή των οικονομικών σχέσεων των δύο χωρών δεν μπορεί, φυσικά, να καλύψει την πολιτική διαμάχη γύρω από το όνομα. Ομως, απ' την άλλη πλευρά, αν δεν λάβει κανείς υπόψη του αυτή την πραγματικότητα, δεν μπορεί να αντιληφθεί τις παλινωδίες των εκάστοτε κυβερνήσεων και των δύο χωρών που πίσω από τις εθνικιστικές εξάρσεις και τους λεονταρισμούς κρύβουν μια υπολογίσιμη και αναπτυσσόμενη συνεργασία.

Για την ελληνική πλευρά, το πραγματικό πολιτικό δίλημμα δεν είναι αυτό που καταγράφεται στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν η Ελλάδα επιθυμεί την επιβίωση του νέου αυτού κρατικού μορφώματος ή επιδιώκει την αποσταθεροποίησή του. Υπογράφοντας την Ενδιάμεση Συμφωνία το 1995, η Ελλάδα όχι μόνο αποδέχτηκε (έστω και προσωρινά) μια σύνθετη ονομασία της γειτονικής χώρας (γιατί τι άλλο είναι το ΠΓΔ Μακεδονίας;), αλλά κυρίως εξέφρασε την πολιτική της βούληση για σταθεροποίηση του νέου κράτους, και ανέλαβε την ευθύνη της στήριξής του -οικονομικά, πολιτικά, ακόμα και στρατιωτικά- στη δύσκολη περίοδο που μεσολάβησε από τότε και ιδίως κατά την κρίση του 2001 που έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της διάλυσης.

Δεν είναι, ασφαλώς, τυχαίο το γεγονός ότι οι ίδιοι που ξεσηκώνονται σήμερα για να ξανασώσουν την «ελληνική Μακεδονία που είναι ελληνική» είναι εκείνοι που θεώρησαν την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 ισοδύναμη με τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και την πολέμησαν εξαρχής. Ομως, η Συμφωνία του 1995 απέδειξε ότι η ΠΓΔΜ και η Ελλάδα μπορούν να συνυπάρξουν ως εταίροι στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, προς όφελος και των δύο.

*Το δίλημμα, επομένως, της κυβέρνησης Καραμανλή είναι αν θα ακολουθήσει αυτή την πολιτική συνεργασίας (που θα σταθεροποιεί την ΠΓΔΜ) ή θα γίνει και η Ελλάδα παράγοντας κρίσης και αποσταθεροποίησης στην περιοχή. Η κρίση στις σχέσεις της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ δεν θα κακοκαρδίσει μόνο τους υπερατλαντικούς συμμάχους μας, αλλά θα βάλει σε δοκιμασία αυτή τη χώρα, με αποτέλεσμα να δοκιμαστεί η σταθερότητα σε όλη την περιοχή. Ποιος θα πάρει την ευθύνη για μια τέτοια εξέλιξη; Ο κ. Καρατζαφέρης και ο κ. Ψωμιάδης;

*Ο αντίλογος είναι γνωστός. Χάρη στην κατευθυνόμενη μαζική ψύχωση της περασμένης δεκαετίας, έχουμε όλοι πειστεί ότι το συνταγματικό όνομα είναι απαράδεκτο για τρεις λόγους:

α) Επειδή αποτελεί σφετερισμό της ελληνικής ιστορίας.

β) Επειδή υποκρύπτει αλυτρωτικές βλέψεις.

γ) Επειδή απειλεί τη χρήση των όρων «Μακεδονία» και «μακεδονικός» από το ελληνικό κράτος και τις ελληνικές επιχειρήσεις.

*Κατά τη γνώμη μας οι δυο πρώτοι φόβοι είναι εντελώς αβάσιμοι. Και πιο συγκεκριμένα:

α) Η ιστορία της Αρχαίας Μακεδονίας δεν κινδυνεύει να συσχετιστεί με κανένα άλλο κρατικό μόρφωμα πέραν της Αρχαίας Ελλάδας. Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός ιστορικός σ' όλο τον κόσμο που να συνδέει -όπως φοβάται ο κ. Ψωμιάδης- την ΠΓΔΜ με τον Μέγα Αλέξανδρο, όσα αεροδρόμια κι αν πάρουν το όνομά του. Απλώς συμβαίνει αυτό που παρατηρούμε και στις ακτές της Τουρκίας με την ιστορική παράδοση της Ιωνίας. Μάλιστα, είναι τόσο σαφής η σχέση της Ελλάδας με την ιστορία της Μακεδονίας, ώστε ακόμα και ο υπουργός Εξωτερικών της ΠΓΔΜ Μιλοσόσκι σε πρόσφατη συνέντευξή του δεν είχε δυσκολία να προτείνει στη χώρα μας να ονομάσει το ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας «Αρχαία Μακεδονία». Η δήλωση αυτή καταγγέλθηκε αμέσως ως προκλητική από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Ομως, αν την αντιμετώπιζε κάποιος με ψύχραιμο τρόπο, με στοιχειώδη πολιτική ευφυΐα, θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει ως το απόλυτο επιχείρημα για να στηρίξει τις επίσημες ελληνικές απόψεις για την ιστορία της περιοχής. Διότι από μόνη της αυτή η δήλωση αποκλείει κάθε διεκδίκηση του ιστορικού παρελθόντος της αρχαίας Μακεδονίας από την ΠΓΔΜ!

β) Τα μεγέθη και η ιστορική δύναμη των δύο κρατών καθιστούν γελοία κάθε αναφορά περί αλυτρωτισμού.

Απλώς, και από τις δυο πλευρές των συνόρων υπάρχουν οι επαγγελματίες πατριώτες που υποδαυλίζουν τον εθνικισμό και τον φαντασιακό επεκτατισμό. Και ενώ για την ΠΓΔΜ (ως νέο και ασταθές κράτος) μπορεί κανείς να θεωρήσει «παιδική ασθένεια» τις εθνικιστικές κορόνες, για την Ελλάδα της Ε.Ε. και της «τρισχιλιετούς ιστορίας» ποια δικαιολογία μπορεί να βρεθεί;

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, υπό τον γνωστό υμνητή της χούντας Νικόλαο Μέρτζο, συγκέντρωσε πρόσφατα σε τόμο σχετικά έντυπα ή δημοσιεύματα από την ΠΓΔΜ, αναδεικνύοντας τον αλυτρωτισμό των γειτόνων και προτείνοντας το πόνημα αυτό ως όχημα της εθνικής μας προπαγάνδας.

Ε, λοιπόν, το ίδιο πρόσωπο, ο κ. Μέρτζος συντόνιζε την περασμένη Δευτέρα εκδήλωση υπερεθνικοφρόνων στη Θεσσαλονίκη για το ζήτημα των Σκοπίων, όπου ο μητροπολίτης Ανθιμος εκδήλωνε τη διάθεση να κατακτήσει τμήματα της ΠΓΔΜ: «Να πάρουμε πίσω τα κομμάτια που μας λείπουν», είπε καταχειροκροτούμενος ο φέρελπις διάδοχος του κ. Χριστόδουλου από τον άμβωνα του Δικτύου 21. Ποιος μίλησε για «αλυτρωτισμό»;

*Στην πραγματικότητα, όσοι μιλούν στην Ελλάδα για αλυτρωτισμό των Σκοπίων έχουν στο μυαλό τους ένα εσωτερικό πρόβλημα της Ελλάδας. Οπως έχουμε αναλύσει σε πολλές ευκαιρίες, η χώρα μας, παραβιάζοντας κάθε σύγχρονη αρχή δικαίου, εξακολουθεί να διατηρεί το καθεστώς του εμφυλίου πολέμου για την κατηγορία των σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων που κατοικούν κυρίως στην ΠΓΔΜ. Οι ηττημένοι φυγάδες του εμφυλίου που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα δεν έχουν ακόμα το δικαίωμα ούτε καν να επισκεφτούν τα χωριά τους.

Ακόμα και ένα απλό πιστοποιητικό γέννησης τους αρνείται το ελληνικό κράτος, με τη δικαιολογία ότι απώλεσαν την ιθαγένειά τους. Οσοι καταγγέλλουν, λοιπόν, τις εθνικιστικές κραυγές που προέρχονται από την ΠΓΔΜ, στην πραγματικότητα μιλούν με όρους εμφυλίου. Δεν είναι τυχαίο που οι παραδοσιακοί αντικομμουνιστές, οι χουντικοί, τα στελέχη του μετεμφυλιακού κράτους και της Εκκλησίας πρωτοστατούν σ' αυτή την κατεύθυνση. Αλλά ο κοινός τόπος όλων αυτών είναι ότι η ΠΓΔΜ πρέπει να διαλυθεί.

γ) Ο μοναδικός πραγματικός κίνδυνος από την κατοχύρωση στο γειτονικό κράτος του ονόματος της Μακεδονίας είναι η σταδιακή ή άμεση παρεμπόδιση της χρήσης του όρου αυτού από την ελληνική πλευρά, ειδικά στον εμπορικό τομέα. Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία είναι δύσκολο να συνυπάρχουν προϊόντα διαφορετικών χωρών με την ίδια «ονομασία προέλευσης».

Μπορεί να κερδίσαμε τη μάχη της «φέτας», αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε σ' αυτό το επίπεδο τη μάχη της «Μακεδονίας», αν δεν φροντίσουμε να υπάρξει μια συνολική συμφωνία με τη γειτονική χώρα, στην οποία θα περιλαμβάνεται και το δικαίωμα της χρήσης του όρου και από τις δύο πλευρές.

*Και όμως. Αυτόν τον μόνο σοβαρό κίνδυνο που αντιμετωπίζει η Ελλάδα φαίνεται ότι τον υποτιμούν απόλυτα οι κυβερνώντες. Στις 8.4.05, ο τότε υπουργός Εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης δέχτηκε ως βάση διαπραγμάτευσης το όνομα Republika Makedonija-Skopje, το οποίο πρότεινε ο Μάθιου Νίμιτς, παραβλέποντας ότι στην ίδια πρόταση περιλαμβανόταν η υπόδειξη να πάψουν τα δύο μέρη να κάνουν χρήση του όρου «Μακεδονία» στις διεθνείς τους σχέσεις.

*Αν εντοπιστεί στο σημείο αυτό η διακρατική διαφορά, τότε είναι εύκολο να βρεθεί συμβιβαστική λύση. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι έμποροι και οι επιχειρηματίες των δύο πλευρών τα έχουν ήδη βρει. Ας αναλάβουν αυτοί να ανακαλύψουν τη χρυσή τομή και σ' αυτό το ζήτημα που κυρίως αυτούς αφορά.
Ο ΙΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Τι είναι έθνος

Ανθρωποι που μιλούν μια γλώσσα και διαβάζουν τις ίδιες εφημερίδες ονομάζονται σήμερα "έθνη" και μάλιστα επιθυμούν διακαώς να διαθέτουν την ίδια καταγωγή και ιστορία. Πράγμα, όμως, που δεν έχει γίνει εφικτό ούτε με τις πλέον ολέθριες διαστρεβλώσεις της ιστορίας

Φρίντριχ Νίτσε (1885)

Έβο Μοράλες

Με τους συντρόφους του

"Η εθνικότητα της οικογένειάς μας είναι Αϊμάρα. Ήμασταν επτά αδέλφια αλλά μόνο οι τρεις επιβιώσαμε. Τα άλλα μου αδέλφια πέθαναν ενός- δυό χρονώ. Αυτές είναι οι συνθήκες ζωής των οικογενειών στην επαρχία. Πάνω από τους μισούς πεθαίνουν και, ήμασταν τυχεροί που οι τρεις απ' τους επτά γλιτώσαμε.."

Χρειάστηκαν περισσότερα από 500 χρόνια για να φτάσει στο προεδρικό αξίωμα ένας από τους ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής. Ακόμη και έτσι, η εκλογή του, η καταγωγή του, η άνοδός του στην εξουσία, συνεχίζουν να εκπλήσσουν τις λευκές ισπανικής καταγωγής ελίτ. Είναι πολλοί που ακόμη δεν μπορούν να δεχθούν ότι ο αγρότης, καλλιεργητής της κόκας, βοσκός των λάμα, ιθαγενής Έβο Μοράλες, ο άνθρωπος του "ενός πουλόβερ", είναι πρόεδρος μιας πλούσιας σε πλουτοπαραγωγικές πηγές χώρας, που παραμένει η φτωχότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής.

"Στο Ισαλάβι ζούσαμε σε ένα χωμάτινο καλύβι με αχυρένια σκεπή. Ήταν πολύ μικρό, όχι πάνω από τρία επί τέσσερα. Το 'χαμε για κρεβατοκάμαρα, κουζίνα, τραπεζαρία, τα πάντα - δίπλα του ήταν ο στάβλος για τα ζώα μας. Ζούσαμε φτωχικά, όπως όλη η κοινότητα".

Ο Έβο Μοράλες, πρόεδρος της Βολιβίας, γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1959, στην περιοχή της Ορινόκα. Έζησε τη φτωχή ζωή του αγρότη και μπήκε στους λαϊκούς αγώνες μέσω του συνδικαλισμού, εκπροσωπώντας τους καλλιεργητές κόκας στον αγώνα τους κατά της αμερικανοκίνητης πολιτικής καταστροφής όλων των φυτειών στη Βολιβία. Το αγωνιστικό του πνεύμα ξεχώριζε πάντα. Φυλακίστηκε, διώχθηκε, τον κακοποίησαν, του αφαίρεσαν ακόμη και την έδρα του, όταν μπήκε για πρώτη φορά στη

Ο Μοράλες μοίρασε γη σε φτωχούς αγρότες

Γερουσία, αλλά δεν κατάφεραν να τον κάμψουν.

"Περισσότερες από μία φορές, ειδικά όσο ήμουν στη φυλακή, άκουσα από τους διάμεσούς μου με τον κόσμο μια φράση που ερχόταν από τα σωθικά της κοινωνίας: Στο Τσαπάρε υπάρχουν χιλιάδες Έβο".

Η πρώτη φορά που τράβηξε το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινής γνώμης, ήταν το 2002 όταν κατέλαβε τη δεύτερη θέση στις προεδρικές εκλογές, ηγούμενος του Κινήματος Προς το Σοσιαλισμό, ενώ ο πρέσβυς των ΗΠΑ στη Βολιβία προειδοποιούσε πως η χώρα του "δεν θα ανεχθεί την πολιτική υποψηφίων σαν τον κο Μοράλες". Ποτέ ξανά ιθαγενής δεν είχε φτάσει τόσο κοντά στην εξουσία. Όμως, ήταν πολλά τα πράγματα που "ποτέ ξανά" δεν είχαν γίνει.

Τις επόμενες εκλογές, τις είχε κερδίσει πριν καν προκηρυχθούν. Η παραίτηση του προέδρου Σάντσες ντε Λοζάδα, το 2003, ήταν αποτέλεσμα των τεράστιων λαϊκών πιέσεων για την (επανα)κρατικοποίηση του πολύπαθου ενεργειακού τομέα, στις οποίες ο Έβο είχε ηγετικό ρόλο. Η δημοφιλία του ανέβαινε συνεχώς. Ο πρόεδρος προσπάθησε να τον μειώσει, να καταστρέψει την δημόσια εικόνα του, επιμένοντας να τονίζει ότι ο Έβο είναι καλλιεργητής κόκας, ένας "αγρότης του ναρκεμπορίου".

"Είμαι καλλιεργητής κόκας. Καλλιεργώ το φύλλο της κόκας, που είναι ένα αγαθό της φύσης. Δεν το κάνω κοκαϊνη. Ούτε η κοκαϊνη ούτε τα ναρκωτικά ήταν ποτέ μέρος του πολιτισμού των Άνδεων".

Αντιδρώντας, και εκφράζοντας τους ιθαγενείς, ο Μοράλες επιδόθηκε σε έναν τεράστιο αγώνα να εξηγήσει το ρόλο που έχει η κόκα στην κουλτούρα των ιθαγενών, ρόλος που δεν έχει καμμία σχέση με τη δυτική χρήση της. Επέτυχε. Έγινε η φωνή της υγιούς σχέσης των ιθαγενών με τη γη τους, η φωνή που ξεσκέπαζε την αποσπασματική και βάρβαρη πολιτική των ΗΠΑ κατά των ναρκωτικών, η οποία προσπαθούσε να καταστρέψει αυτά που δεν κατανοούσε. Τα αποτελέσματα της επιτυχίας αυτής ήρθαν να προστεθούν στις συμπάθειες που είχε κερδίσει λόγω της λάσπης που δεχόταν.

Οι πρώτες του κινήσεις, όταν εξελέγη πανηγυρικά πρόεδρος το 2005, ήταν μηνύματα προς τους ανθρώπους που του εμπιστεύτηκαν τη μοίρα τους: μείωσε τον προεδρικό μισθό κατά το ήμισυ και ζήτησε από τους υπουργούς και βουλευτές του να κάνουν το ίδιο.

"Θέλω να πω στα αδέλφια μου τους ινδιάνους, ότι 500 χρόνια αγώνων των ιθαγενών, 500 χρόνια λαϊκών αγώνων δεν πήγαν χαμένα. Τώρα παίρνουμε τη σκυτάλη και θα την κρατήσουμε για τα επόμενα 500 χρόνια. Θα δώσουμε τέλος στην αδικία και τις ανισότητες".

Όταν ανέλαβε, τα διεθνή πρακτορεία σχολιάζαν το ξερό του κεφάλι, το γεγονός ότι είχε μόνο ένα "καλό" πουλόβερ που το φορούσε σε όλες τις επίσημες συναντήσεις, τις αριστερές του θέσεις και τη σχέση του με αυτούς που αποκαλεί απλά "συντρόφους" - τον Φιντέλ Κάστρο και τον Ούγο Τσάβες. Η πολιτική Τσάβες και η πολιτική Μοράλες έχουν πολλές αναλογίες, με σημαντικότερο κοινό σημείο τον αγώνα για επανακρατικοποίηση των ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών των κρατών τους. Παράλληλα όμως, ο Έβο έχει δώσει ένα ξεχωριστό στίγμα, με την προσπάθειά του να καλύψει το κενό των 500 ετών καταπίεσης, ανισότητας και αδικιών εις βάρος των ιθαγενών, υπερασπιζόμενος την κουλτούρα τους, τις γλώσσες τους και το δικαίωμα στη θρησκεία τους.
Λαμπρινή Χ. Θωμά - 25/10/2007